Για όσους έτυχε να μη το γνωρίζουν... Λίγη άγνωστη Ιστορία!  Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλουν ένα... απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον υπολοχαγό Έλσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και να υψώσει τη σβάστικα. Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι Καρυάτιδες. Από την ελιά τής Αθηνάς οι Γερμανοί αντικρίζουν στο ακραίο σημείο τού βράχου τής Ακρόπολης πού δεσπόζει της πόλης, την γαλανόλευκη σημαία πού θ' αντικατασταθεί από τον αγκυλωτό σταυρό.  Η εθνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στην μέση λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα που στέκει αγέρωχος και όμορφος όπως πάντα. Εκεί στην θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο του Ιερού Βράχου ο επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνο που φρουρούσε τη σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει. Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωί έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων τους, τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος.. απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση. "ΟΧΙ"! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη την απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ' αυτά οι Έλληνες.. Ο λοχαγός Γιάκομπι διέταξε έναν Γερμανό στρατιώτη να το πράξει. Ο στρατιώτης την κατέβασε κι αφού με τη βοήθεια ενός συναδέλφου του την δίπλωσε πολύ προσεκτικά, την παρέδωσε στα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο εύζωνας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα με κατεβασμένο κεφάλι το διπλωμένο γαλανόλευκο πανί πάνω στα χέρια του. Κι ύστερα τυλίχτηκε με τη σημαία, έτρεξε ως την άκρη του Ιερού Βράχου και μπρος στα μάτια των εμβρόντητων Γερμανών ρίχτηκε μ' ένα σάλτο στον γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το τίμιο αίμα του. Οι Γερμανοί σκύβουν πάνω από το κενό: 60 μέτρα πιο κάτω, κείτεται ο Εύζωνας, νεκρός πάνω στον βράχο, σκεπασμένος με το σάβανο πού διάλεξε.  Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί, πού είναι επί κεφαλής των εμπροσθοφυλακών, ο αρχηγός ιππικού Γιάκομπι και ο λοχαγός Έλσνιτς τής 6ης ορεινής μεραρχίας, χρησιμοποιούν τον ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών για να στείλουν μήνυμα στον Χίτλερ: «Μάϊν Φύρερ, στις 27 Απριλίου, στις 8 και 10, εισήλθαμε εις τας Αθήνας, επί κεφαλής των πρώτων γερμανικών τμημάτων στρατού, και στις 8 και 45, υψώσαμε την σημαία τού Ράϊχ πάνω στην Ακρόπολη και στο Δημαρχείο. Χάϊλ, μάϊν Φύρερ».  Η γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου  να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη έμφραγμα από την συγκίνηση όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει. Όμως οι στρατιώτες κι οι επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος είχαν συγκλονιστεί απ' αυτό που είδαν και δεν κράτησαν το στόμα τους κλειστό. Στις 9 Ιουνίου η είδηση δημοσιεύθηκε στην DAILY MAIL με τίτλο: "A Greek carries his flag to the death" (Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο). Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία να εκδοθεί διαταγή από τον Γερμανό φρούραρχο να υψώνεται και η ελληνική σημαία δίπλα στη γερμανική. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, εκεί στα Αναφιώτικα κάτω από τον Ιερό Βράχο, ζούσαν ακόμα αυτόπτες μάρτυρες, που είδαν το παλικάρι να γκρεμοτσακίζεται μπροστά στα μάτια τους τυλιγμένο με την Γαλανόλευκη. Και κάθε χρόνο, στο μνημόσυνό του στις 27 Απριλίου, άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν στη μνήμη του. Ουδείς ενδιαφέρθηκε ποτέ να καταγράψει την μαρτυρία τους. Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ' όνομα του ευζώνου (κατά μια άλλη άποψη ήταν 17χρονος νέος της Εθνικής Οργανώσεως Νέων αλλά τι σημασία έχει;). Κλείστε κι αυτόν τον εθνομάρτυρα στην ψυχή σας κοντά στους άλλους. Απαιτείστε να γραφτεί τ' όνομά του στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας. Πείτε στα παιδιά σας ότι αυτή η σημαία, έχει βυζάξει ποταμούς ελληνικού αίματος, για να μπορεί αγέρωχη να κυματίζει την τιμή και την αξιοπρέπειά μας.  Το αφιερώνουμε στους Ευρωπαίους.

           Το μόνο που υπάρχει για αυτόν τον ήρωα 

είναι ένα μικρό μνημείο, μια μικρή μαρμάρινη στήλη, 

στα Αναφιώτικα, στη βάση του βράχου της Ακρόπολης. 

Εκδήλωση του Συλλόγου Παχτουριωτών

Το θέμα των ανεμογεννητριών στην Ορεινή Πατρίδα μας...

Πρόταση από Ελβετούς στα Τρίκαλα για "πράσινη" ενέργεια

Όπως έγινε γνωστό μια εταιρεία Ελβετικών συμφερόντων (RENEX) έκανε πρόταση στο δήμο Πύλης για να αδειοδοτηθεί και να τοποθετήσει ανεμογεννήτριες στα ορεινά της περιοχής. Υπάρχει ήδη έτοιμη μελέτη για την οροσειρά κοντά στη Μεσοχώρα και στις ράχες του Παχτουρίου, της Νεράιδας και άλλων χωριών, σε ένα θέμα που θα έρθει προς συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Πύλης.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 Ο πρόεδρος της τ. Κοινότητας Παχτουρίου - Αετού 

κ. Χονδρός Γεώργιος

καλεί όλους τους συγχωριανούς σε ενημερωτική συνάντηση για τις ανεμογεννήτριες

την Κυριακή 08 Απριλίου στις 11.00 π.μ.

στο αναψυκτήριο του Δήμου Ηλιούπολης στο άλσος Ηλιούπολης

Θα παρευρεθούν: ο Δήμαρχος Δήμου Πύλης Κ. Κουφογάζος 

και οι Αντιδήμαρχοι κκ. Πλαβός Α. & Τόλιας Ν.

ο κόσμος που αλλάζει…

Η Ομιλία του Αγνώστου 
Στις 4 Ιουλίου του 1776, στην Φιλαδέλφεια της Αμερικής

συνεδρίασαν οι 56 Αμερικανοί αντιπρόσωποι,

που προετοίμασαν την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Αμερικής.

Αφού έγιναν οι συζητήσεις για ημέρες, ετοιμάστηκε το έγγραφο.

Κανείς όμως δεν προχωρούσε στην υπογραφή του. Γνώριζαν όλοι,

ότι υπογράφοντάς το,

θα ήταν ένοχοι εσχάτης προδοσίας κατά του Βρετανικού Στέμματος.

Η ποινή ήταν απαγχονισμός μέχρι αναισθησίας και στη συνέχεια κατάτμηση του σώματος σε τέσσερα κομμάτια, τa οποία θα επιδεικνύονταν δημόσια για παραδειγματισμό…

Εκεί που όλοι ήταν άβουλοι και παγωμένοι,

εμφανίστηκε ένας άγνωστος άντρας που έκανε μια καταλυτική ομιλία.

Ένας ψηλός, αδύνατος άνδρας,

με μαύρο πανωφόρι και φλογερά μαύρα μάτια.

Εξαφανίστηκε αμέσως μετά και κανείς από τους παρευρισκόμενους δεν τον γνώριζε. Σώθηκε όμως η ομιλία του, που έμεινε στην ιστορία ως η ομιλία του Αγνώστου.

Ακολουθεί μέρος της: Μπορούν να βάλουν όλους τους λαιμούς μας στην αγχόνη.

Μπορούν να μετατρέψουν κάθε βράχο σε ένα ικρίωμα,

κάθε δέντρο σε μία κρεμάλα,

κάθε σπίτι σε έναν τάφο,

αλλά οι λέξεις σε αυτή την Διακήρυξη δεν θα πεθάνουν.
Ο Άγγλος Βασιλιάς ευκολότερα μπορεί να σβήσει τα άστρα του Θεού από τον ουρανό, παρά να σβήσει τις λέξεις που είναι γραμμένες σε αυτήν την Διακήρυξη.

Τα έργα του Θεού μπορεί να χαθούν. - Αυτά τα λόγια που είναι γραμμένα, ποτέ!
Αυτά τα λόγια θα συνεχίσουν να μιλάνε στον κόσμο,

όταν τα κόκαλά μας θα έχουν γίνει σκόνη.

Στον σκλάβο του ορυχείου θα πούνε – ελπίδα –

 στον εργαζόμενο στο εργαστήρι – ελευθερία –

και στον δειλό βασιλιά αυτά τα λόγια θα μιλήσουν, αλλά όχι με κολακεία.

Όχι, όχι! Θα μιλήσουν σαν τις φλεγόμενες συλλαβές στον τοίχο του Βαλτάσαρ: Οι μέρες της υπερηφάνειας και της δόξας σου είναι μετρημένες!
Οι ημέρες της κρίσης και της επανάστασης πλησιάζουν! Ναι, αυτή η Διακήρυξη θα μιλήσει στους βασιλείς

σε μια γλώσσα τρομερή σαν τη ρομφαία του Αρχάγγελου:

«Έχετε καταπατήσει την ανθρωπότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Επιτέλους η φωνή του ανθρώπου έφτασε στο αυτί του Θεού

και προκάλεσε την κρίση του εδώ κάτω.

Έχετε ανεβεί στους θρόνους χάρη σε θάλασσες αίματος

-       έχετε εξουσία καθόμενοι στον λαιμό εκατομμυρίων -

-       έχετε μετατρέψει τον ιδρώτα και το αίμα του φτωχού

σε βασιλικά ενδύματα, σε χρυσές κορώνες.

Τώρα Βασιλείς - τώρα αιματοβαμμένοι δήμιοι του κόσμου –

ήρθε για εσάς η οργή του ανθρώπου και οι κεραυνοί του Θεού!» Κοιτάξτε, πώς η φωτιά στα ανάκτορά σας φωτίζει τον ουρανό τα μεσάνυχτα! 
Αυτό είναι το μήνυμα της Διακήρυξης στους ανθρώπους

και στους βασιλιάδες του κόσμου!

Και θα πάμε πίσω τώρα;

Και θα πισωγυρίσουμε τώρα που τα πόδια μας πάτησαν το κατώφλι της Ελευθερίας;

Θα μείνουμε αδρανείς, όταν οι γυναίκες και τα παιδιά μας έχουν σφαχτεί;
Θα λιγοψυχίσουμε τώρα, καθώς οι νεκροί μας από τα πεδία μαχών μας καλέσουν

ή να υπογράψουμε την Διακήρυξη

ή να μείνουμε καταραμένοι για πάντα;
Μην αμφιβάλλετε! Είναι αλήθεια,

οι καρδιές σας το γνωρίζουν,

ο ίδιος ο Θεός το διακηρύττει:

 - Η Γη μας είναι ιδιοκτησία ενός ελεύθερου λαού και μόνο αυτού. (Διακοπή: 17 δευτερόλεπτα χειροκρότημα) 
Πατέρα! Ο παλιός κόσμος έχει βαφτιστεί στο αίμα!

Πατέρα, αίμα εκατομμυρίων,

που σφάζονται στον πόλεμο, στις διώξεις, στην καταπίεση!

Πατέρα, με μία ματιά της Αιώνιας ματιάς Σου,

κοίτα πέρα στην Ευρώπη, Ασία, Αφρική

 και δες το τρομερό θέαμα,

ο άνθρωπος να πατιέται κάτω από τα πόδια του δυνάστη.

Η Δολοφονία και η Δεισιδαιμονία,

 περπατώντας χέρι με χέρι, πάνω από τους τάφους των θυμάτων τους

και ούτε μία φωνή να ψιθυρίζει, “Ελπίδα στον Άνθρωπο!” 
Στέκεται εκεί ο Άγγελος και τρέμουν τα χέρια του με την ενοχή του ανθρώπου.

Αλλά άκου! Η φωνή του Θεού μιλά από ένα φοβερό σύννεφο:

Γεννηθήτω Φως και πάλι.

Ας υπάρξει ένας Νέος Κόσμος.

Πείτε στους ανθρώπους μου - τους φτωχούς, τα εκατομμύρια των καταπονημένων,

να βγουν έξω από τον Παλαιό Κόσμο.

Πες τους να ξεφύγουν από το λάθος, την καταπίεση και το αίμα,

πες τους να πάνε έξω από αυτόν τον γερασμένο κόσμο

και να χτίσουν τον Ναό μου στον Νέο Κόσμο!

(Διακοπή: 11 δευτερόλεπτα χειροκρότημα) 
Σας ικετεύω υπογράψτε τη Διακήρυξη,

στο όνομα του Θεού, του Σωτήρα,

στο όνομα των εκατομμυρίων που περιμένουν από εσάς,

που προσδοκούν από εσάς να τους πουν:«Είστε ελεύθεροι!»

Ακολουθεί χειροκρότημα

και υπογράφεται η Διακήρυξη από όλους τους Αντιπροσώπους…

Πηγή: Washington and His Generals or, Legends of the Revolution by George Lippard, published in 1847

(Εμείς το βρήκαμε στην εφημερίδα «Ευρυτανικός Παλμός», Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012)

Οµιλία Δασκάλου για την 25η Μαρτίου...

-Αυτά τα λόγια απηύθυνα στους µαθητές µου, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου.

Σκέφτηκα να σου µιλήσω για τον Καραϊσκάκη,
Αλλά το µυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.
Σκέφτηκα να σου µιλήσω για το 21,
Αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.
Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει
Να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο µακρινό, τόσο ξένο.
Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα
Τι να λένε σε σένα; Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις,
Να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.
Θα σου µιλήσω λοιπόν προσωπικά.

Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο
Και σε δεκαπέντε µέρες φεύγω για αλλού
Σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία 
Ή και περισσότερα χρόνια,
Θα σου µιλήσω σταράτα
Για να σου εκφράσω δυο σκέψεις µου.
Οι µαθητές που συνάντησα µέσα στις τάξεις,
Οι µαθητές που δίδαξα φέτος
Στην συντριπτική τους πλειονότητα µε σεβάστηκαν,
Αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του µαθήµατος.
Πολλοί όµως από τους υπόλοιπους µαθητές
Δε µε σεβάστηκαν, µε προσέβαλαν κατ' επανάληψη.
Με έργα, µε λόγια, µε ύβρεις,
Δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος
Που µε σόκαρε, που µε έβαλε σε µελαγχολικές σκέψεις.
Αυτό το φαινόµενο αποδεικνύει 
Πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο,
Πως εκτός του γνωστικού ελλείµµατος
Το συγκεκριµένο σχολείο χωλαίνει δραµατικά
Και στο ηθικοπλαστικό του έργο,
Στη διαµόρφωση δηλαδή των µαθητικών ψυχών και πνευµάτων.
Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία 
Είναι ευθύνη αποκλειστικά δική µας,
Των δασκάλων σας και των γονιών σας.
Δεν έχουµε κατορθώσει να σας δείξουµε
Πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση,
Πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα,
Θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν,
Θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, 
Θα σας γεµίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση,
Θα σας γεράσουν πρόωρα.

Αν όµως θέλετε µια συµβουλή από ένα δάσκαλο,
Σκεφτείτε το παράδειγµα του Μακρυγιάννη,
Που έφτασε αγράµµατος µέχρι τα πενήντα σχεδόν,
Για να καταλάβει τότε πως η µόρφωση, η καλλιέργεια
Ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη.
Και κάθισε µε πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο
Και έµαθε πέντε κολλυβογράµµατα,
Για να µας πει την ιστορία του βίου του,
Το παραµύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωµιών. 
Αυτό το παράδειγµα είναι για σένα το πιο κατάλληλο, 
Και µπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη
Να ακολουθήσεις το δρόµο που εκείνος έδειξε,
το µονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόµο της παιδείας,
Τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.
Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από
Τον µπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον  Γιώργη Καραϊσκάκη.
Ήταν κι αυτός αθυρόστοµος σαν κι εσάς,
Αλλά είχε αυτό που από τα Αλβανικά µάθαµε σαν µπέσα,Ήταν πάνω απ´ όλα µπεσαλής.Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς.
Υπευθυνότητα, µπέσα, τσίπα.
Να αναλαµβάνετε τις ευθύνες σας,
Να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συµφέρον,
Να µισείτε το ψέµα και την ευθυνοφοßία.

Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του
Ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταµατελόπουλου, 
του Νικηταρά. 
Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης,
Συνέßαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του
Κι έπειτα φυλακίστηκε,
Για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά,
Σχεδόν τυφλωµένος, πάµπτωχος και εγκαταλειµµένος από όλους,
Δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα
Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει
Από την κυβέρνηση µια πλούσια σύνταξη,
Απαντούσε πως η πατρίδα τον αµείβει πολύ καλά,
Λέγοντας ψέµατα, για να µην προσβάλει την πατρίδα του.
Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγµα του Νικηταρά.
Αλλά νοµίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα, 
Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόµο της αξιοπρέπειας,
Να προσπαθήσετε τίµια και µε αγωνιστικότητα
Για εσάς και για το µέλλον της οικογένειας που 
Αύριο θα κάνετε.

Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαµβάνοµαι
Πως σας προτείνω µια διαδροµή ζωής δύσκολη και απαιτητική,
Όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόµος
των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών,
της εποχής στην οποία µεγαλώνετε.Όµως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της,
Περιµένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά
Και µε επιτυχία τη σηµαία του αγώνα 
και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους
σε καλύτερες µέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.
Κι όταν βλέπω την εποχή µας 
Να µαραζώνει χωµένη στην αλλοτρίωση,
Να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία,
Να µουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας,
Μόνο σε εσάς ελπίζω, 
Στην ειλικρινή σας διάθεση 
να αγωνιστείτε, 
να αντισταθείτε,
να πολεµήσετε,
να νικήσετε.
Μη µας απογοητεύσετε.

Τραγούδι Σουηδικού - rock - συγκροτήματος ...για τη Δόξα της Ελλάδας!
Sabaton - Coat of Arms

[English and Greek lyrics][Full song]
http://www.youtube.com/watch?v=Cr00QE1uLU8&feature=player_embedded#!

ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΣΟΥΗΔΟΥΣ. 

ΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΛΕΓΕΤΑΙ SABATON ΚΑΙ ΜΙΛΑ 

ΓΙΑ ΤΗN ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!!!

Κι όμως, γράφτηκε από Σουηδούς.!!!

ΤΕΡΜΑ ΤΑ ΗΧΕΙΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, 

ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ Ν' ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΕΝΑ RΟCK TΡΑΓΟΥΔΙ!!!

Οι δύο καλόγριες...

kalogries.logic_maths.pps 60 K   Προβολή   Λήψη αρχείου

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Με πρωτοβουλία της UNESCO ορίστηκε η 21^η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης το 1999.

Ο διεθνής πολιτιστικός οργανισμός θέλησε με αυτό τον τρόπο να προωθήσει την τέχνη της ποίησης

και συγκεκριμένα τις προσπάθειες των μικρών εκδοτών να τυπώνουν συλλογές νέων ποιητών,

την επιστροφή της προφορικής παράδοσης με την ανάγνωση ποιημάτων ενώπιον κοινού

και την αποκατάσταση ενός διαλόγου μεταξύ της ποίησης και των άλλων μορφών τέχνης,

πάνω στον αφορισμό του Ντελακρουά «Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση».

Ο Έρωτας και η Ψυχή

 Δυο αδελφές είχε η Ψυχή - και βασιλιά πατέρα - 

κι ήτανε όμορφες πολύ, σαν λιολουσμένη μέρα.
Μα της Ψυχής η ομορφιά ήταν σαν ήλιος ίδια.
Τα μάτια της λαμπύριζαν κάτω απ' αχτίδες φρύδια.
Κι είχε μαλλιά ολομέταξα και μάλαμα ωμοπλάτη
κι είχε σεντόνια σύννεφα και ουρανό κρεβάτι. Οι δυο αδελφές παντρεύτηκαν, μα η Ψυχή απομένει
ανύπαντρη, γιατί έμεναν μπροστά της θαμπωμένοι
όλοι οι υποψήφιοι γαμπροί κι ούτε ένας δεν τολμούσε
να ναι σκιά μιας γυναικός που ακτινοβολούσε.
Φοβήθηκε ο πατέρας της ανύπαντρη μην μείνει
και το μαντείο ρώτησε, κι αυτό εντολή του δίνει:
στης ερημιάς και στης σιωπής το βράχο να την δέσουν
αφού πιο πριν το νυφικό φουστάνι της φορέσουν. Τότε, ένα τέρας τρομερό δική του θα την κάμει. Τ' άκουσε η νέα κι έτρεμε το σώμα της καλάμι...

Την πήραν, την στολίσανε, στο βράχο την αφήσαν
δεμένη, και περίλυποι στο σπίτι τους γυρίσαν.
Και το κορίτσι έμεινε έντρομο και μονάχο
στης ερημιάς και στης σιωπής τον γρανιτένιο βράχο.  Ξάφνου, ένα κύμα ένιωσε να την σηκώνει αέρα
ψηλά και σαν το πούπουλο εχάθη στον αιθέρα.
Σε μια κοιλάδα βούλιαξε μετά, όπως μες στην λήθη,
και κουρασμένη στο απαλό γρασίδι αποκοιμήθη.
Γλυκό αεράκι φύσηξε και η Ψυχή ξυπνάει.
Σ' ένα παλάτι βρέθηκε, τριγύρω της κοιτάει.
Βλέπει μαρμάρινα σκαλιά, χρυσάφι πολυθρόνες
σ' αίθουσες μ' ελεφαντοστούν πανύψηλες κολόνες.
Πόρτες με διαμαντόπετρες ανοίγουν μοναχές τους,
κουρτίνες αραχνοΰφαντες μεριάζουν τις πτυχές τους.
Φωνές την καλωσόρισαν - μα άνθρωπος δεν φαινόταν -
μόνο φωνές, που σκλάβες της πιστές της θα γινόνταν.

Κύλησε η μέρα, κύλησε... Κάθε στιγμή, ένα θαύμα
την έκπληκτη περίμενε Ψυχή. Κι όπως το τραύμα
σιγά σιγά επουλώνεται με τον καιρό, το βράδυ
απάλυνε η μοναξιά, σαν μέσα στο σκοτάδι
ένιωσε πλάι της η Ψυχή τ' αντρός την παρουσία,
κι αργά αργά βυθίστηκε σ' αγνώστου συνουσία.
Μια ζεστασιά ως τα κόκαλα και γλύκα ως το μεδούλι
ένιωσε κι ανατρίχιασε της ήβης της το χνούδι...

Ένιωθε μόνο, ένιωθε... Να δει όμως δεν μπορούσε
τον άντρα που αγκάλιαζε κι εκείνος της μιλούσε: «Αν θες, Ψυχή, να ζήσουμε μαζί για πάντα, δω' μου
υπόσχεση πως δεν θα δεις ποτέ το πρόσωπό μου.
Σβυστός ο λύχνος τις νυχτιές θα μένει, και στης μέρας
το φως δεν πρέπει εσύ να δεις την όψη από ένα τέρας,
ειδάλλως θα χωρίσουμε και θα χαθούμε αιώνια.»

Περάσανε μερόνυχτα, βδομάδες, μήνες, χρόνια...
και η Ψυχή τον άγνωστο παράφορα αγαπάει,
μα νοσταλγία ένιωσε στο σπίτι της να πάει,
να μάθουνε και οι γονείς πως ζει ευτυχισμένη,
που θα νομίζουν, οι άμοιροι, πως είναι πεθαμένη.
Έκλαψε, παρακάλεσε, τον άντρα καταφέρνει.
Φύσηξε πάλι ο άνεμος, πίσω την ξαναφέρνει
στον ίδιο βράχο, της σιωπής, της ερημιάς, και πάλι
βρέθηκε στων γονέων της τη λατρεμένη αγκάλη.
Κι οι παντρεμένες αδελφές γυρίσανε απ' τα ξένα
κι είδαν τα μάτια της Ψυχής που ΄ταν ευτυχισμένα.
Τους είπε για τον άντρα της, που τόσο αγαπούσε:
κι ας ήταν τέρας, πέθαινε γι' αυτόν, για κείνη ζούσε.
Αν και την όψη του ποτέ δεν είδε, για να κρίνει,
πίστευε πως η αγάπη της τον είχε ομορφύνει.
Τότε, η περιέργεια σαν μαύρο φίδι μπήκε
μες στις καρδιές των αδελφών, και σαν φαρμάκι βγήκε
αυτός ο λόγος σφυριχτά κι απ' των δυονών το στόμα: «Δύστυχη, που τον άντρα σου δεν γνώρισες ακόμα!» 
Και συμβουλέψαν την Ψυχή: ο ύπνος σαν τον πάρει
τον άντρα της, αυτή κρυφά ν' ανάψει το λυχνάρι
κι όπως η φλόγα τρέμοντας τα σκότη θα σκορπούσε
να έβλεπε το πρόσωπο εκείνου π' αγαπούσε. 

 Φύσηξε ο άνεμος ξανά ... και η Ψυχή γυρίζει
στον π' αγαπά... Σαν νύχτωσε, ο λύχνος σπινθηρίζει
που άναψαν τρεμάμενα της γυναικός τα χέρια
κι είδε την όψη του άντρα της... Και σβήστηκαν τ' αστέρια
από ντροπή - τόσο έλαμπε το πρόσωπο του νέου!
Του ιδανικού την ομορφιά είχε του πιο ωραίου.
Λιώνει η Ψυχή απ' τον πόθο της... Και όπως ένα χάδι
σκύβει να δώσει, έπεσε μία σταγόνα λάδι
από το λύχνο, που έγειρε, πάνω στον κοιμισμένο
Έρωτα... και σαν όνειρο εχάθη ξυπνημένο!

Αυτός ήταν ο άντρας της, το φοβερό το τέρας,
κι απ' τα φτερά του ήτανε εκείνος ο αέρας
που την Ψυχή εσήκωσε σαν πούπουλο μονάχο
στης ερημιάς και στης σιωπής το γρανιτένιο βράχο. Μόνη από τότε η Ψυχή στον κόσμο τριγυρνάει
και ψάχνει για τον Έρωτα, που μακριά πετάει...   Δεν είχε άδικο ο χρησμός που τον παρομοιάζει
με τέρας, αφού δάκρυα και στεναγμούς μοιράζει.
Κι οι μύθοι, που σαν όμορφα φαντάζουν παραμύθια,
αλήθειες κρύβουνε πολλές στου ψέματος τα βύθια. Ψέμα είναι πως ο έρωτας τον άσχημο ομορφαίνει
ή ότι ζει στα σκοτεινά και με το φως πεθαίνει; 
Και πως γυρεύει η ψυχή, στ' ανθρώπινα τα στήθια,
τον έρωτα παντοτινά, μήπως δεν είν' αλήθεια;

«…εμείς οι ποιητές δεν γράφουμε στίχους για να ξεχωρίσουμε,

δεν γράφουμε για να εντυπωσιάσουμε τον κόσμο.

Εμείς γράφουμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

Αυτό θέλουμε εμείς…»

16 Μαρτίου 2012. Ο καταρράκτης στο Σιόποτο (Λαφίνα). 

Πρώτη δημοσίευση: dovroi.gr