Τα Θεοδώριανα στο "travel book" Μεγάλο αφιέρωμα στα Κεντρικά Τζουμέρκα και ειδικά στα Θεοδώριανα, είχε το ένθετο περιοδικό TRAVEL BOOK της εφημερίδας "Έθνος" που κυκλοφόρησε στις 26-10-2012. Για να διαβάσετε το αφιέρωμα σε μορφή PDF κλικ στη φωτογραφία ή στον παρακάτω σύνδεσμο: http://www.theodoriana.com/images/ethnos%20-%203.pdf

Εντυπωσιακός ναός στο Μπαλί...

Ο ναός Pura Besakih στο Μπαλί της Ινδονησίας, χτίστηκε πριν από 1000 περίπου χρόνια, στη βορειοδυτική πλευρά του όρους Gunung Agung, όπου πιστεύεται ότι κατοικούν όλες οι θεότητες του νησιού.

Ο ναός είναι αφιερωμένος στο πνεύμα του ιδρυτή του χωριού Besakih. Πιστεύεται ότι μια επίσκεψη στο ναό χαρίζει ενέργεια, διαύγεια πνεύματος και εμπνέει τον επισκέπτη να μελετήσει και να αντιληφθεί τον κόσμο.

Είναι ο πιο ιερός και μεγάλος ναός του Μπαλί και ένας από τους σημαντικότερους στον κόσμο. Ουσιαστικά είναι ένα σύμπλεγμα από 3 μεγάλους και 20 μικρότερους ναούς.

photos by: skaznov

http://perierga.gr

Σεργιανώντας στη Νότια Πίνδο!!!

Προτού έρθει ο βαρύς χειμώνας...

Σεργιανώντας στη Νότια Πίνδο!!!

Το Φθινόπωρο αποτελεί μία ονειρεμένη εποχή του χρόνου. Σεργιανώντας στη φύση, οι αισθήσεις οξύνονται. Χρώματα, μυρωδιές, ήχοι. Η φύση, ντύνεται με τον πολύχρωμο μανδύα της. Κυριαρχούν, έντονα οι αποχρώσεις του κίτρινου, του κόκκινου, του καφέ. Πληθώρα χρωματικών συνδυασμών συνθέτει ένα αριστούργημα που θαρρείς πως είναι πίνακας ζωγραφικής. Μακάρι να είχαμε όλοι τον χρόνο να απολαύσουμε αυτά που η φύση μας προσφέρει απλόχερα.

"Αυτό το φωτογραφικό βίντεο αποτελεί ωδή στο Φθινόπωρο, όπως το κατέγραψε ο φακός μου στην Νότια Πίνδο και ειδικότερα πέριξ του Παραμέρου Τρικάλων. Στη μουσική επένδυση ακούμε ένα όμορφο Ηπειρώτικο μοιρολόϊ από τον Ναπολέων Δάμο στο κλαρίνο". (Κώστας Β. Αναγνώστου).

Άγριος αλλά πανέμορφος πάντα...

Ο χρυσοχόος Fabian...

Αν αναρωτιέστε γιατί κάθε τόσο χρεοκοπεί ένα κράτος, κάποιες επιχειρήσεις ή χιλιάδες ιδιώτες και δεν μπορείτε να πιστέψετε πως φταίει μόνο η ανικανότητα των ανθρώπων, η τεμπελιά και η ατιμία τους, τότε δείτε αυτό το σύγχρονο γερμανικό παραμύθι.

Αν μη τι άλλο θα σας δώσει να καταλάβετε την βασική αρχή λειτουργίας του χρηματοοικονομικού συστήματος έτσι όπως έχει στηθεί ως χρηματοπιστωτικό από κάποιους στο παρελθόν. Θα δείτε πόσο ύπουλα ο τόκος ευθύνεται για την μιζέρια όλου του κόσμου.

Το βίντεο είναι σύντομο και περιεκτικό για να μην κρατήσει ώρες, για αυτό τα πράγματα παρουσιάζονται απλουστευμένα, αλλά και κατανοητά.

Ο Θεός και οι Έλληνες...

 

Όταν ο Θεός μοίραζε τον κόσμο, είπε σε όλους τους λαούς που είχε φτιάξει να περάσουν μέσα στη βδομάδα να διαλέξουν μια χώρα να κατοικήσουν.

"Δέχομαι μέχρι το Σαββάτο" τους ξεκαθάρισε. "Την Κυριακή θα ξεκουράζομαι".

Δευτέρα πρωί έτρεξαν και στήθηκαν στην ουρά οι Γερμανοί. Την πρώτη μέρα της προθεσμίας. Κι έτσι τους έδωσε μια ωραία και μεγάλη χώρα στην καρδιά της Ευρώπης.

Μετά από λίγο ήρθαν οι Κινέζοι. Ομοιόμορφα ντυμένοι και σε παράταξη. Ήταν μπόλικοι και τους έδωσε την Κίνα.

Την Τρίτη οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Άγγλοι, οι Πορτογάλοι, οι Σουηδοί, οι Αμερικάνοι, οι Καναδοί. Πήραν όλοι από μια χώρα.

Τετάρτη όλοι οι Αφρικανοί με τα πολύχρωμα ρούχα τους. Τους έδωσε ολόκληρη την όμορφη Αφρική και τους είπε να τη μοιραστούν.

Την Πέμπτη πήγαν οι Aβορίγινες. Τους έδωσε την Αυστραλία.

Την Παρασκευή, αφού τέλειωσαν με τη γραφειοκρατία, πήγαν οι Ρώσοι. Αφού είδαν τι πήραν οι άλλοι, συμφωνήσαν και πήραν την παγωμένη αλλά πανέμορφη Ρωσία.

Το Σαββάτο ήρθαν όλες οι υπόλοιπες φυλές και έθνη και πήραν ό,τι περίσσεψε.

Το Σάββατο βράδυ, αργά, έφτασαν οι Τσιγγάνοι με όλα τους τα παιδιά. Ο Θεός τους είπε ότι άργησαν πολύ και δεν είχε μείνει τίποτα. Ήταν και πολλοί, που να τους βάλει; Παρ' όλα αυτά, επειδή ήταν μέσα στην προθεσμία, τους επέτρεψε να πάνε σε όποια χώρα θέλουν και να μείνουν με τους κατοίκους της. Κι έτσι απλώθηκαν παντού.

Την Κυριακή ο Θεός κάθισε να αναπαυθεί ευχαριστημένος. Κατά το απογευματάκι βλέπει έξω από την πόρτα του ένα πλήθος να φωνάζει να του ανοίξουν! Ήταν οι Έλληνες, ως συνήθως εκπρόθεσμοι και μόλις μπήκαν άρχισαν τα παρακάλια:

- Ανοιξε Θεούλη μου, σε παρακαλούμε, θέλουμε κι εμείς μια πατρίδα.

- Τι θέλετε εδώ παιδιά μου; Δεν είπαμε ότι την Κυριακή ξεκουράζομαι;

- Το ξέρουμε Θεούλη μου, αλλά μπερδέψαμε τις ημερομηνίες. Μη μας αφήσεις σε παρακαλούμε χωρίς δική μας πατρίδα σαν τους τσιγγάνους... Είμαστε νοικοκυραίοι εμείς.

- Καλά βρε παιδιά, γιατί δεν ήρθατε νωρίτερα; Τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε σπιθαμή. Τα έχω μοιράσει όλα.

- Θεούλη μου, εμείς φταίμε, είδαμε ότι είχε πολύ χώρο κι είπαμε ότι θα περισσέψει και για μας. Και περιμέναμε να σπάσει λίγο ο κόσμος για να μην περιμένουμε στις ουρές... Έχουμε τόσα σπουδαία μυαλά, έχουμε πολλά να κάνουμε και να δώσουμε στον κόσμο... μη μας αφήσεις χωρίς Πατρίδα. Μπορεί να αργήσαμε, αλλά αν μας δώσεις κι εμάς, θα την υπερασπιζόμαστε με τη ζωή μας.

- Τι να σας πω ρε παιδιά; (είπε ο Θεός ξύνοντας το κεφάλι του). Κι εσείς παιδιά μου είστε και μάλιστα τα πιο έξυπνα, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει άλλος χώρος!

- Σε παρακαλούμε Θεούλη μας...

- Καλά. Τότε θα σας δώσω ένα μικρό κομματάκι που είχα κρατήσει για τον εαυτό μου!!!

Αυτό το ανέκδοτο το έχει πει ο Πρέσβυς της (πάλαι ποτέ) Σοβιετικής Ένωσης στην τηλεόραση...

 

Σας θυμίζει τίποτα;;;

Την εποχή που είχαμε μπει στο «τούνελ» και ψάχναμε για το «φως», ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει τη φράση:

 «Καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε».

Αν και συζητήθηκε αρκετά η φράση, στην πράξη κανείς δεν έλαβε κανένα μέτρο, ούτε και η κυβέρνηση.

 

Τότε ο γελοιογράφος Κ. Μητρόπουλος με χρηματοδότηση της ελληνικής Pirelli κυκλοφόρησε το συνημμένο ημερολόγιο.

          H Pirelli (Hellas) έχει φύγει εδώ και καιρό από την Ελλάδα και πήγε στην Τουρκία!!!

PIRELLI_HELLAS_1986.pdf
2755 K

Προβολή

Λήψη αρχείου

Αυτό είναι μυαλό!!!!!!!!!!

 Γράφει ο Χρήστος Πασαλάρης

Οι αποδώ λαθεύουν, οι αποκεί χαιρεκακούν, αλλά η πατρίδα χάνεται…

Η  ΣΗΜΕΡΙΝΗ (25-11-2012) ημερομηνία παραπέμπει σε δύο πολύ σπουδαία γεγονότα της νεώτερης ιστορίας που προσφέρουν πολύτιμα διδάγματα στην πολιτική ηγεσία, εν όψει μάλιστα των αυριανών εξελίξεων. Το ένα είναι η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, στις 25 Νοεμβρίου του 1942, που ήταν η μεγαλύτερη ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗ ενέργεια στην κατεχόμενη Ευρώπη. Και το άλλο είναι η επιβολή της δικτατορίας Ιωαννίδη, στις 25 Νοεμβρίου του 1973, που οδήγησε στην κατοχή του 40% της Κύπρου από τους Τούρκους.

ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ περίπτωση το δίδαγμα είναι ότι ΕΝΩΜΕΝΟΙ οι Έλληνες κάνουν θαύματα. Εκείνη τη μέρα οι αντάρτες του Άρη Βελουχιώτη, αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ, και του Ναπολέοντα Ζέρβα, αρχηγού του ΕΔΕΣ, με τη βοήθεια των Βρετανών κομάντος, ανατίναξαν τη γέφυρα και ανέκοψαν τον ανεφοδιασμό στο Γερμανό στρατάρχη Ρόμμελ, που λίγο έλειψε να καταλάβει την Αίγυπτο. 

ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ περίπτωση το δίδαγμα είναι πως όποιος Έλληνας κυβερνήτης καταντάει τυφλό όργανο των ξένων («προστατών», «κηδεμόνων», «κατακτητών» ή «δανειστών», όπως θέλετε πέστε τους), το πληρώνει πανάκριβα η πατρίδα. Το πλήρωσε με τον Παπαδόπουλο που παρασύρθηκε από τον Μαρκεζίνη να σηκώσει κεφάλι στα ξένα αφεντικά του αλλά έχασε την εξουσία «εν μια νυκτί»! Το πλήρωσε και με τον Ιωαννίδη που ανέτρεψε σαν σήμερα τον Παπαδόπουλο, εξαπέλυσε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και όταν εκτέλεσε πλήρως τις ξένες εντολές έχασε με τη σειρά του την εξουσία, για να πεθάνει στον Κορυδαλλό μαζί με τα ένοχα μυστικά του...

ΥΠΟΔΟΥΛΟΙ ΕΙΝΑΙ και σήμερα οι Έλληνες, κατά σύμπτωση στην ίδια δύναμη, τη Γερμανία της φράου Μέρκελ (που εξακολουθεί να χρωστά στη δόλια πατρίδα από τις κλεψιές της κατοχής κάπου 162 δισ. ευρώ, χωρίς τους τόκους, κατά τις εκτιμήσεις του Μανώλη Γλέζου στο σπουδαίο βιβλίο του με τίτλο «ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΑΡΚΟ ΝΑ ΗΤΑΝ...»). Όπως υπόδουλοι είναι οι Έλληνες και σε αυτή τη μυριοκέφαλη κοινοβουλευτική δικτατορία, πότε εκ των άνω με τις εκτός Βουλής πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και πότε εκ των κάτω με τις καθημερινές καταλήψεις, απεργίες, πορείες και κάθε μορφής παρανομίες των εργατοπατέρων, υπό τη σιωπηλή ανοχή του Προέδρου της «Δημοκρατίας».

ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΝΑΜΕ τίποτε, μα τίποτε απολύτως, αντίθετα θα κερδίζαμε πολλά, αν οι κ.κ. Σαμαράς και Στουρνάρας σήκωναν εγκαίρως κεφάλι και έτριζαν τα δόντια στα ξένα αφεντικά, ιδιαίτερα στις κυρίες Μέρκελ και Λαγκάρντ, που η μόνη τους έγνοια είναι πολύ απλά, πάρα πολύ απλά, πώς το Ταμείο τους και η Γερμανία τους «δεν θα πάρουν πίσω λιγότερα από όσα μας δίνουν». ΄Η, καλύτερα, «πως θα πάρουν πίσω περισσότερα από όσα μας δίνουν»! Δεν σήκωσαν κεφάλι. Αντιθέτως έδειξαν συστολή, υποταγή, ταπεινότητα, στάση απαράδεκτη για μια χώρα που γεννάει Ζορμπάδες, αλλά που σήμερα αυτοκτονεί, με 3.000 περιστατικά στα τρία χρόνια της κρίσης... 

ΔΕΝ ΣΗΚΩΣΑΝ ΚΕΦΑΛΙ ενώ κρατούσαν στα χέρια τους ένα τρομερό διαπραγματευτικό όπλο: Τις ομολογίες όλων των κεφαλών της Ευρώπης, ακόμη και εκείνου του πεισματάρη Σόιμπλε, ότι πτώχευση και έξοδος της Ελλάδας από το μαντρί τους θα σήμαινε κατάρρευση ακόμη και της ίδιας της Γερμανίας. Χρειάστηκε το αδιέξοδο της περασμένης Τρίτης για να ψελλίσει ο πρωθυπουργός (εντός οδόντων) ότι «αρκετά ως εδώ, εμείς τα δώσαμε όλα, τώρα η σειρά σας!»...

ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΜΕ όμως και του στραβού το δίκιο, εντελώς έξω από το αναγκαίο πατριωτικό μεγαλείο ήσαν και οι αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης (με πρώτο και καλύτερο τον σύντροφο «Α3», Α-ρχηγό της Α-ξιωματικής Α-ντιπολίτευσης), που χαιρεκακούν μονίμως για τα λάθη της κυβέρνησης αντί να προσφέρουν γενναιόφρονα και ανυστερόβουλα τη συμβολή τους σε κάθε εθνική προσπάθεια. Όπως μικροψυχία της συγκυβέρνησης είναι και η απροθυμία της να καλεί τους αντιπάλους της σε τακτικές συναντήσεις και να ζητά τις γνώμες, τις ιδέες και τα σχόλιά τους για τα προβλήματα της χώρας. 

Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ, η κακεντρέχεια, ο φθόνος, η εξουσιολαγνεία και ο «νενεκισμός» ήσαν και μένουν ακόμη θανατηφόρα ελαττώματα της πολιτικής ηγεσίας, που δυστυχώς μεταλαμπαδεύονται και προς τα κάτω. Επάνω στα ελαττώματα αυτά χορεύουν οι ξένοι «προστάτες». Απέναντι όμως σε αυτούς είναι οι ατίθασοι Έλληνες που δεν το βάζουν κάτω και που ξέρουν να χορεύουν το χορό του Ζορμπά. Αλίμονο όμως αν κάποιος τέτοιος χορός εξελιχθεί, «εν μια νυκτί», σε λαϊκή εξέγερση!..

Από την Real.gr

ΤΖΟΥΜΕΡΚΑ: Στον κύκλο του αποστάγµατος της χαράς...

ΤΖΟΥΜΕΡΚΑ: Στον κύκλο του αποστάγµατος της χαράς...

Άρχισε ήδη η φετινή παραγωγή του τσίπουρου και στα Τζουμέρκα.

Τι καλύτερο υπάρχει για χαλάρωση, από ένα τραπέζι με τσίπουρο, μεζέδες και μια καλή παρέα για κουβέντα. Ίσως τίποτα. Κι ενώ τα Τζουμέρκα κατά πολλούς κάνουν ίσως το καλύτερο τσίπουρο στην Ελλάδα, εκείνο από την ζαμπέλα, όμως μέχρι στιγμής δεν κατάφεραν να το αναγνωρίσουν ή να το καθιερώσουν ως τοπικό προϊόν. 

Σκεφθήκαμε σήμερα να κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα για το τσίπουρο. Τα θεϊκό αυτό ποτό όλο και περισσότερο αποκτά πιστούς, αν όχι φανατικούς φίλους.

Το Τσίπουρο στην Ηπειρωτική Ελλάδα, η Τσικουδιά ή Ρακή στην Κρήτη, αποτελεί στην ουσία το ίδιο προϊόν με προσμίξεις που ποικίλουν από τόπο σε τόπο όπου προστέθηκαν οι ντόπιες ιδέες και ο χαρακτήρας κάθε περιοχής.

Ειδικότερα στα ζαμπελοχώρια της ημιορεινής και ορεινής Άρτας (Ράμια, Λεπιανά, Γραικικό κλπ) αυτές τις μέρες έχουν πάρει "φωτιά" τα καζάνια από τα οποία παράγεται "το απόσταγμα της χαράς". Η παρασκευή του απαιτεί λίγα μηχανήματα που πολλές φορές είναι πατέντες των ίδιων των δημιουργών.

Οι ποικιλίες σταφυλιών που χρησιμοποιούνται διαφέρουν από περιοχή σε περιοχή, στην Ήπειρο αλλά και όπου ανά την Ελλάδα συναντάμε αυτό το πολύ εύγευστο ποτό.

Στην περιοχή της Άρτας χρησιμοποιείτε το σταφύλι με την ονομασία Ζαμπέλα και κατά τη γνώμη μας παράγεται το πιο εύγευστο τσίπουρο.

Σημειώνουμε πώς στην περιοχή το τσίπουρο παράγεται από το σταφύλι και όχι απ ότι περισσεύει από το κρασί δλδ μόνο από τα τσάμπουρα, επίσης να τονίσουμε ότι η Ζαμπέλα ενώ είναι ιδανική για παραγωγή τσίπουρου δεν ενδείκνυται για παραγωγή κρασιού. Παλαιότερα είχαμε δοκιμάσει να βγάλουμε και κρασί με σχετικά καλά αποτελέσματα.

Η Ζαμπέλα είναι ένα υβριδικό σταφύλι με καταγωγή μάλλον από την Ισπανία, ιδιαίτερα ανθεκτικό, με σκληρή πέτσα αλλά με νοστιμότατο περιεχόμενο. Από τη στιγμή που κάποιος φυτέψει Ζαμπέλα την πρώτη του συγκομιδή θα την κάνει μετά το δεύτερο χρόνο (με μειωμένη παραγωγή).

Έχει χρώμα σκούρο κόκκινο ή μαύρο και θεωρείται αγριόκλημα, δεν είναι από τα χαμηλά κλήματα, δεν γίνετε αμπέλι, αλλά απλώνετε αφού πρώτα φθάσει τα δύο περίπου μέτρα σε κορμό και για τη στήριξή του πολύ συχνά χρησιμοποιούνται τσιμεντένιες κολώνες, δημιουργώντας "κρεβάτες" ή απλά στήνοντας τες στη σειρά.

Τη Ζαμπέλα, αυτή την ποικιλία σταφυλιού θα τη συναντήσετε και στα ορεινά του νομού Άρτας αλλά και στον κάμπο όχι με μεγάλες διαφορές, τουλάχιστον στη γεύση, ίσως κάποιες διαφορές στην δυνατότητα παραγωγής του τσίπουρου μιας και τα σταφύλια από τα ορεινά παρουσιάζουν αυξημένους βαθμούς κατά την απόσταξη. Για παράδειγμα η απόσταξη από σταφύλια του ορεινού όγκου μπορεί να ξεκινά από τους 26 βαθμούς.

Η παρασκευή του τσίπουρου

Η ζαμπέλα μαζεύεται στα τέλη Σεπτεμβρίου έως και τον Οκτώβριο αφού πρώτα έχει ωριμάσει, κάτι που φαίνετε από το σκούρο χρώμα της.

Συνήθως μένει για περίπου δύο μέρες στα τελάρα.. Στη συνέχεια τα περνάν από μηχάνημα πολτοποίησης, όπου αφαιρούνται τα κοτσάνια ή τσάμπρα, και πολτοποιούνται "σπάνε" χαλαρά οι ρόγες, αυτή η πολτοποίηση παλαιότερα γινόταν πατώντας τα σταφύλια με τα πόδια.

Τα τσάμπρα εδώ αφαιρούνται, αυτό όμως δεν είναι ο κανόνας μιας και σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιούνται και αυτά. Στην Άρτα υπάρχει η δυνατότητα να πιείτε το συγκεκριμένο ποτό καθαρό από τσάμπουρα.

Το πολτοποιημένο πλέον σταφύλι τοποθετείτε σε βαρέλια με ανοιχτό στόμιο για να προχωρήσει η διαδικασία της ζύμωσης. Τα βαρέλια δεν γεμίζονται μέχρι πάνω αλλά μένει ένα περιθώριο ελεύθερο. Εκεί τα σταφύλια θα παραμείνουν για αρκετές μέρες έως ότου ολοκληρώσουν την διαδικασία της ζύμωσης, ο χρόνος αυτός είναι περίπου 1 ½ με 2 μήνες.

Στη διάρκεια αυτής της περιόδου ζύμωσης χρειάζεται τα υποθηκευμένα σταφύλια να ανακατεύονται κάθε μέρα προκειμένου να ολοκληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο το βράσιμο των σταφυλιών. Όταν θα έχει ολοκληρωθεί η ζύμωση θα είναι όλα έτοιμα για να προχωρήσουμε στη διαδικασία της απόσταξης. Τα εργαλεία έχουν καθαρισθεί όλα και έχουν μπει στη θέση τους.

Χρειάζεται ένα καζάνι, ένα φλόγιστρο που θα μας δίνει τη φωτιά που χρειαζόμαστε, ένα βαρέλι με νερό που θα υγροποιεί τους ατμούς από το βράσιμο που θα συμβαίνει στο πρώτο καζάνι. Επίσης χρειαζόμαστε ένα "γραδόμετρο", είναι ένας γυάλινος σωλήνας μέσα στον οποίο τοποθετείτε ένα σαν θερμόμετρο όπου με αυτό μετριένται οι Βαθμοί του ποτού, κοινώς αν είναι δυνατό ή όχι.

Η διαδικασία της απόσταξης έχει ως εξής... 

Ανοίγουμε το καζάνι και το γεμίζουμε με τον πολτό που έχει ζυμωθεί. Σφραγίζουμε το καζάνι στο σημείο επαφής ή με ζύμη ή με στάχτη και ανοίγουμε το φλόγιστρο. Στην αρχή η φωτιά είναι αρκετά δυνατή προκειμένου να επιτύχουμε το βράσιμο του πολτού (περίπου για 45 λεπτά για τα 80 κιλά περίπου). Όταν ξεκινήσει το βράσιμο χαμηλώνουμε τη φωτιά και τη ρυθμίζουμε σε σταθερή θερμοκρασία εκεί που θα πετύχουμε την καλύτερη ροή παραγόμενου τσίπουρου.

Παράλληλα στο βαρέλι που καταλήγει ο χάλκινος σωλήνας και που μέσα είναι ο λουλάς έχουμε πάντα το νερό ανοιχτό (ανανεώνεται μέσα στο βαρέλι) για να μένει κρύο και να πετυχαίνουμε την υγροποίηση των ατμών.

Το καζάνι όπου είναι τα τσίπουρα και το βαρέλι ενώνονται με το χάλκινο σωλήνα, στη μέση του βαρελιού είναι ο λουλάς, στη βάση του βαρελιού όπου καταλήγει ο λουλάς βγαίνει στη βρύση απ όπου θα ξεχυθεί το τσίπουρο. Η απόσταξη έχει να κάνει με την υγροποίηση των ατμών από το βράσιμο των σταφυλιών.

Η υγροποίηση πετυχαίνετε με έναν απλό τρόπο. Οι ατμοί από το βράσιμο φθάνουν στο δεύτερο βαρέλι με το νερό μέσω της χάλκινης σωλήνας που ξεκινά από την κορυφή του καζανιού και φθάνει μέσα στο βαρέλι, όπου υπάρχει ένας λουλάς που καταλήγει στο στόμιο απ΄όπου θα βγει το τσίπουρο, το βαρέλι είναι γεμάτο με νερό.

Το νερό είναι κρύο και αυτό το πετυχαίνουν ανανεώνοντας συνεχώς το νερό του βαρελιού, αυτή η διαδικασία είναι σημαντική μιας και εάν ζεσταθεί το νερό δεν θα υγροποιηθούν οι ατμοί που θα φθάνουν εκεί.

Οι υγροποιημένοι ατμοί καταλήγούν στην άκρη του σωλήνα αφού περάσουν από το λουλά, και από εκεί στην κανάτα όπου συγκεντρώνετε και το τσίπουρο που έχει παραχθεί. Αφού γεμίσει η κανάτα το πρώτο που κάνουμε είναι να μετρήσουμε τους βαθμούς που ξεκινά το τσίπουρο, είναι αναμενόμενο να ξεκινήσουν αυτοί οι βαθμοί από αρκετά υψηλά επίπεδα για παράδειγμα στους 25 ή 26 βαθμούς.

Να τονίσουμε εδώ πως σε αυτούς τους βαθμούς το τσίπουρο δεν μπορεί να καταναλωθεί, όσο όμως θα προχωρά η παραγωγή θα κατεβαίνουν οι συγκεκριμένοι βαθμοί.

Είναι αναγκαίο λοιπόν να μετράμε τακτικά τους βαθμούς καθώς προχωρά η διαδικασία της απόσταξης. Όταν το μέτρημα από το παραγόμενο τσίπουρο θα μας δείξει πώς έχουμε φθάσει στους 20 βαθμούς σταματάμε περίπου την παραγωγή του τσίπουρου.

Λέμε περίπου γιατί τι βράσιμο στο καζάνι συνεχίζεται έως ότου πάρουμε και το αποράκι, εδώ αυξάνουμε τη φωτιά και παράλληλα και το νερό στο βαρέλι για να αντιμετωπίσει την αυξημένη φωτιά. Το αποράκι είναι το τελευταίο μέρος που θα πάρουμε από την καζανιά και το ελάχιστο των βαθμών που μπορεί να έχει είναι κάτω από 17 και έως 15 περίπου βαθμούς.

Το αποράκι θα το ρίξουμε στην επόμενη καζανιά για να την ενισχύσουμε. Αν το μπερδέψουμε με το τσίπουρο που έχουμε ήδη παράγει κινδυνεύει να πάρει έντονο άρωμα με ίσως όχι καλά αποτελέσματα.

Έχουμε τελειώσει με την καζανιά, μας έχει δώσει όσο τσίπουρο μπορούσε και στη συνέχεια αδειάζουμε το καζάνι από τα τσίπουρα που έχουν ολοκληρώσει τη διαδικασία τους και αφού τα συγκεντρώσουμε μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε ως λίπασμα στα ίδια τα κλήματα. Η διαδικασία παραγωγής του τσίπουρου είναι περίπου αυτή.

Μέσα στο χώρο των καζανιών υπάρχει έντονο το άρωμα του τσίπουρου που δημιουργεί μια μοναδική χημεία, μια μυσταγωγία αυτού του πολύ ωραίου ποτού. Το τσίπουρο θεωρείτε ένα απο τα πιο καθαρά ποτά και στην περιοχή μας μπορεί να είναι και ιδιαίτερα καθαρό.

Το τσίπουρο μπορεί να συντροφέψει υπέροχες παρέες, να συνοδέψει νοστιμότατους μεζέδες και υπέροχες μουσικές, να δημιουργήσει χημείες ανάμεσα σε ανθρώπους, σε καρπούς και συναισθήματα. Το προτείνουμε ανεπιφύλακτα.

Ο δεκάλογος του τσίπουρου 

* Το τσίπουρο είναι το μοναδικό ελληνικό λευκό απόσταγμα που έχει προέλευση το σταφύλι. Παράγεται με απόσταξη των στεμφύλων σταφυλιών που καλλιεργούνται στην ελληνική γη. 

* Το τσίπουρο έχει ιστορία εκατοντάδων χρόνων και θεωρείται το αυθεντικό ελληνικό ποτό που συνδέεται άμεσα με την ελληνική φιλοξενία, με την παράδοση του τόπου μας και τον πολιτισμό μας. * Το εμφιαλωμένο τσίπουρο παράγεται με σύγχρονες μεθόδους και σύγχρονο εξοπλισμό και φυσικά την ασφάλειά του εγγυάται η τυποποίησή του. 

* Το τσίπουρο απαιτεί σεβασμό στον τρόπο παραγωγής του: επιλεγμένες ποικιλίες σταφυλιών, τέχνη και εμπειρία στην απόσταξη. 

* Παράγεται σε δύο τύπους: με γλυκάνισο και χωρίς. Στο τσίπουρο με γλυκάνισο επικρατεί το άρωμα και η γεύση της ανηθόλης και όταν προσθέσουμε νερό γαλακτώνει. Στο τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο αναδεικνύονται τα αρώματα και η γεύση του σταφυλιού. Όταν παλαιωθεί σε δρύινα βαρέλια αποκτά χρυσοκίτρινες αποχρώσεις και τα αρωματικά και γευστικά χαρακτηριστικά της επίδρασης του ξύλου συνυπάρχουν αρμονικά με αυτά του φρούτου. 

* Το τσίπουρο δεν έχει συγκεκριμένους κώδικες στην κατανάλωσή του. Δεν είναι γένους αρσενικού, έχει αγκαλιαστεί απ όλες τις κοινωνικές τάξεις και όλες τις εποχές του χρόνου. 

* Είναι προϊόν που καταναλώνεται κατ εξοχήν με παρέα. Αυθόρμητα δένει τις παρέες και κάνει τα μέλη τους να συμμετέχουν και να επικοινωνούν, με χαλαρή πάντα διάθεση, γύρω από ένα τραπέζι με μικρές μερίδες από ελληνικούς μεζέδες της στεριάς και της θάλασσας που εναλλάσσονται συνέχεια. 

* Καταναλώνεται επίσης σαν χωνευτικό στο κλείσιμο ενός καλού γεύματος. Για μεγαλύτερη απόλαυση και για την καλύτερη ανάδειξη των αρωμάτων του, σερβίρεται σε ιδιαίτερο ποτήρι σχήματος τουλίπας. 

* Προτιμάται η κατανάλωσή του στους 8 - 10 βαθμούς. Αν προσθέσουμε πάγο, καλό είναι να προηγηθεί η προσθήκη λίγου δροσερού νερού. 

* Το τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο, με το λεπτό φρουτώδες άρωμά του, καθώς και το παλαιωμένο αποτελούν ιδανική βάση για δροσερά cocktails. 

Διαβάστε ακόμα: http://aetostz.blogspot.gr/2012/02/blog-post_6572.html 

Πηγή: agrotopos.blogspot.gr