Θρήνος της μάνας…

Ο Ιησούς ξεψύχησε στο ξύλο μαρτυρίου,

μια μάνα λιποθύμησε, η Μάνα του Κυρίου…

………………………………..

Πώς να το στρέψω πάνω σου Χριστέ μου εγώ το βλέμμα

να σ΄ αντικρύσω στο σταυρό με πληγωμένο σώμα

και πώς θ΄ αντέξει η καρδιά, να δει τ΄ Άγιό σου αίμα

καθώς ποτίζει καταγής το ξεραμένο χώμα;

Στα χέρια σου που γιάτρευαν καρφιά τώρα καρφώσαν

και σου φορέσαν στα μαλλιά στεφάνι απ΄ αγκάθια.

Μα κι αν σε πνίγει ο καημός κι η πίκρα που σου δώσαν

γαλήν΄ έχουν τα μάτια σου κι Αγάπη μεσ΄ στα βάθια.

Τι κι αν στο μέσο στους ληστές, οι άνομοι σε βάζουν

αρνούμενοι τα λόγια σου με κατηγόρια τόση;

Τι κι αν σε εμπαίζουν με κραυγές και με φωνές χλευάζουν

Θεός αν είναι ας κατεβεί, απ΄ το σταυρό ας γλυτώσει;

Εσύ σαν τ΄ άκακο αρνί χωρίς να φταις πληρώνεις,

εκεί ψηλά που κρέμεσαι, στα ξύλα καρφωμένος

και δίχως βόγγους χάνεσαι, δίχως λυγμούς τελειώνεις

για να σωθεί παντοτινά, τ΄ ανθρώπινο το γένος.

Περιγελώντας κι άκαρδα, ετούτο δω το δείλι

άπονα χέρια χτύπησαν, λόγχισαν τα πλευρά σου

και τώρα που φλογίζονται, τα διψασμένα χείλη

αντί νερό όξος δίνουνε για ύστατη χαρά σου.

Κι όμως εσύ ήρθες στη Γη για το καλό του Κόσμου.

Γιατί μ΄ αφήνεις μοναχή και έρημη παιδί μου;

Γιατί όλα αυτά τα πάθη σου; Δος μου κουράγιο δος μου,

σε βλέπω πάνω στο σταυρό, συντρίβεται η ψυχή μου.

Νάταν και να γινότανε, τη μαύρη τούτη ώρα,

αντί για σε παιδάκι μου να σταύρωναν εμένα

κι όλο το αίμα που κυλά μέσ΄ στο κορμί μου τώρα

σταλαγματιά σταλαγματιά, να έχυνα για σένα.

Πέφτω, θρηνώντας θάμπωσα, μπροστά σου γονατίζω,

φωτιά με καίει ο πόνος σου, δεν έχω πια κουράγιο

να αγκαλιάσω το σταυρό, θα σβήσω εδώ, λυγίζω,

στερνά νιώθω απάνω μου, το βλέμμα σου το Άγιο…

………………………

Έκλεισε τα μάτια του, έγειρε το κεφάλι,

τριγύρω όλα ΄σύχασαν, βγάζει φωνή μεγάλη

και λέει στον Παντοκράτορα, το μαύρο δείλι εκείνο:

Πατέρα μου στα χέρια σου, το Πνεύμα παραδίνω…

Αθανάσιος Στεργίου Λιάπης