Χριστούγεννα - Τότε και σήμερα...

Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα στο χωριό. Θάμουν δε θάμουν πέντε χρονών τότε, δεν είχα έρθει ακόμα στην Αθήνα και περιμέναμε πως και πως αυτές τις γιορτινές μέρες.

Θυμάμαι εκείνα τα Χριστούγεννα. Τότε που οι παιδικές μας ψυχές ήταν αγνές και πιστεύαμε τα παραμύθια. Τότε που βγαίναμε να πούμε τα κάλαντα και μαζευόμαστε μετά όλα τα πιτσιρίκια να δούμε ποιος μάζεψε τις περισσότερες "κοκόσιες" (καρύδια). Τότε που περιμέναμε να σφαχτεί το γουρούνι για να γευτούμε τις πεντανόστιμες "τσιγαρίδες" και κρεμόμαστε πάνω από τη γάστρα μέχρι να ψηθεί τ΄ αφράτο Χριστόψωμο. Τότε που στολίζαμε την κορφάδα του έλατου που είχε κόψει κάποιος μεγάλος και την είχε φέρει στο σπίτι, με χρωματιστά καραμελλοχαρτάκια και στεκόμαστε την παραμονή στο παραθύρι για να δούμε το αστέρι των Μάγων στον ουρανό. Τότε που γυρίζαμε στα σπίτια όσων γιόρταζαν για να κεραστούμε ένα λουκουμάκι ή κανά δυο καραμελλίτσες. Τότε που μας σήκωνε η μάνα τ΄ άγρια χαράματα και μέσα στο χιόνι πηγαίναμε στην εκκλησία, προσπαθώντας μέσα στο βουητό τ΄ αγέρα ν΄ ακούσουμε το "ωσαννά εν τοις υψίστοις".

Τότε που ο κόσμος ήταν πάντα όμορφος στα παιδικά μας μάτια και περιμέναμε να δούμε τον πατέρα να προβάλλει στην πόρτα του σπιτιού, ερχόμενος από την ξενιτιά (έτσι αποκαλούσαμε την Αθήνα) και τρέχαμε στην αγκαλιά του να πάρουμε ένα γλυκό, μια σοκολάτα, ένα δωράκι, να χαρούμε τον ερχομό του.

Τότε που χαιρόμαστε και αισθανόμαστε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, με όλη την οικογένεια μαζεμένη κι απολαμβάναμε το κρέας (που δεν ήταν καθημερινό), τις πίτες και το μυρωδάτο Χριστόψωμο.

Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα στο χωριό, τόσο μακρινά από το σήμερα. Τόσο διαφορετικά που φαντάζουν σαν όμορφο, μαγευτικό παραμύθι...

195 χρόνια " Άγια Νύχτα"

Παραμονή Χριστουγέννων. Σ΄ όλο τον κόσμο, τα παιδάκια τραγουδούν στη μητρική τους γλώσσα την γλυκιά μελωδία " Ω στίλε ναχτ, χάιλιγκε ναχτ" (Ω νύχτα ήρεμη, νύχτα ιερή). Από τις καλύβες της Βραζιλίας ως τη χώρα των Εσκιμώων, από τους μαύρους της Αμερικής ως τους Ιθαγενείς της Γης του Πυρός, σε οποιοδήποτε δόγμα της χριστιανικής πίστης κι αν ανήκουν. Κι όλα τα παιδάκια, ακόμα και οι μεγάλοι, αν τους ρωτήσετε θα σας πουν ότι το τραγούδι αυτό είναι δικό τους, από τον τόπο τους, αφού τραγουδιέται από πατέρα σε γιο, από παππού σε εγγόνι.

Φέτος συμπληρώνονται 195 ακριβώς χρόνια από την ημέρα που πρωτακούστηκε η αγαπημένη μελωδία που συντροφεύει τα Χριστούγεννα όλου του κόσμου. Ήταν 24 Δεκεμβρίου του 1818, σ΄ ένα μικρό ταπεινό εκκλησάκι της Αυστρίας.

Ένα "Χριστουγεννιάτικο παραμύθι" είναι η ιστορία της "Άγιας Νύχτας", της μελωδίας αυτής, που ενώνει εχθρούς και φίλους...

Στο χωριουδάκι Χόχμπουργκ της Άνω Αυστρίας ζούσε στις αρχές του προπερασμένου αιώνα η εργατική οικογένεια του αρχιμάστορα υφαντή Φραντς Ξάβερ Γκρούμπερ. Ο πατέρας ήθελε να γίνει κι ο γιος του, ο Φραντς, ο πρώτος υφαντής του χωριού. Αλλά ο Φραντς από μικρός προτιμούσε το αρμόνιο της εκκλησίας, παρά τον αργαλειό του σπιτιού. Τελικά έγινε δάσκαλος στο χωριό του, αλλά επειδή εκεί δεν σήκωνε δεύτερο μαέστρο στο εκκλησιαστικό όργανο, πήγαινε τις Κυριακές και τις γιορτές στο γειτονικό χωριό, το Όμπεντορφ.

Εκεί ο παπάς του χωριού, Γιόζεφ Μόορ, ήταν ένας φανατικός μουσικός. Έτσι άφηνε ώρες ολόκληρες τον Φραντς να παίζει στο αρμόνιο της εκκλησίας. - Το χωριό του παπά Γιόζεφ ανήκε ως τα 1815 στη Βαυαρία. Το Συνέδριο της Βιέννης ευθυγράμμισε τα σύνορα Αυστρίας/Βαυαρίας κι έτσι το χωριό Όμπεντορφ, μαζί με την περιφέρεια του Σάλτσμπουργκ προσαρτήθηκαν στην Αυστρία. Αν δεν γινόταν αυτό, ο Φραντς θα ήθελε διαβατήριο για το γειτονικό χωριό του παπά Γιόζεφ. Κι ίσως αν δεν πήγαινε (το πιο πιθανό) δε θα δημιουργούνταν ποτέ η μελωδία αυτή, που μέσα σε λίγα χρόνια διαδόθηκε κατ΄ αρχάς σ΄ όλο το γερμανόφωνο χώρο, μετά σ΄ όλη την Ευρώπη και την Αμερική.

Ήταν 23 Δεκεμβρίου 1818. Το αρμόνιο του Αη Νικόλα του Όμπεντορφ βουβάθηκε ξαφνικά. - Υπάρχουν πολλοί μύθοι για την ανάγκη που έσπρωξε τον παπά Γιόζεφ να βάλει τη μελωδία αυτή στη λειτουργία των Χριστουγέννων. Ο πιο διαδεδομένος θέλει ποντίκια να τρώνε το όργανο της εκκλησίας και μπροστά στον κίνδυνο να μην γίνει η λειτουργία, ο παπάς έβαλε τη χορωδία να τραγουδήσει την "Άγια Νύχτα". Κάποιοι ιστορικοί ισχυρίζονται πως η υγρασία από τον παρακείμενο στο χωριό, ποταμό Σάλζαχ, σκεύρωσε το εκκλησιαστικό όργανο, ενώ κάποιοι άλλοι πιστεύουν πως ο παπάς θέλησε να βάλει μια νέα μελωδία στη χριστουγεννιάτικη λειτουργία, αφού όπως είπαμε, η αγάπη του για τη μουσική ήταν μεγάλη. Μόνο αέρας έβγαινε από τις σχισμές των αυλών του (Ένα τραγούδι της αγάπης κατακτά τον κόσμο, Έμιλ Κόσακ). Κι αύριο είναι παραμονή Χριστουγέννων, Άγια Νύχτα. Ο πιο ξακουστός μάστορας για τέτοιες επισκευές, ο Καρλ Μάουραχερ κάθεται μια μέρα μακριά από το Όμπεντορφ, αποκλεισμένος τέτοια εποχή από τα χιόνια, σε μια κοιλάδα του Τυρόλο. Αλλά Άγια Νύχτα χωρίς μουσική σ΄ ένα αυστριακό χωριό, είναι μεγάλη ασέβεια για τους καθολικούς κατοίκους. Πάει ο παπά Γιόζεφ στον Φραντς και του λέει:

Άρπαξε την κιθάρα σου Φραντς και σκάρωσέ μου στα γρήγορα ένα τραγούδι. Καταλαβαίνεις. Ένα τραγούδι που να πηγαίνει κατευθείαν στην καρδιά. Ένα τραγούδι, που να είναι άξιο της "ήρεμης, της άγιας νύχτας" της αυριανής.

Ήρεμη, άγια νύχτα, ψιθύρισε ο Φραντς, ανοίγοντας τα μεγάλα του μάτια, σα να τον άγγιξε με το φτερό του ένας άγγελος.Λοιπόν, παπά Γιόζεφ, τα λόγια τα έχουμε ήδη.

Όλη τη νύχτα οι δυο τους ξενύχτησαν. Ο παπά Γιόζεφ έφτιαξε το κείμενο (κατ΄ άλλους, τους στίχους τους είχε γραμμένους από το 1816) κι ο Φραντς με την κιθάρα του συνέθεσε τη μελωδία για να εκτελεστεί ο ύμνος από την χορωδία του χωριού. "Για μια μέρα το χρειαζόμαστε το τραγούδι. Και καλό να μην είναι, καλύτερα από το τίποτα", είπαν και πήγαν ν΄ αναπαυθούν για λίγες ώρες.

Αλλά το τραγούδι ήταν καλό.

Μια πρόχειρα συγκροτημένη χορωδία από χωριατόπουλα, τραγούδησε τη "Στίλε Ναχτ" γλυκά και με τη βαθιά ευλάβεια των χωρικών.

Οι απλοί άνθρωποι στην εκκλησία συγκινήθηκαν τόσο πολύ από την πρωτάκουστη μελωδία, ώστε - πρωτοφανές αυτό στα χρονικά της εκκλησούλας τους - χειροκρότησαν με τις χερούκλες τους τους μικρούς τραγουδιστές, τον πάτερ Γιόζεφ που έγραψε το κείμενο και πιο πολύ απ΄ όλους τον Φραντς Γκρούμπερ, τον συνθέτη του τραγουδιού της αγάπης που κατέκτησε τον κόσμο.

Ήταν 24 Δεκεμβρίου 1818. Πριν από 195 χρόνια...

Η διάδοση της Μελωδίας ήταν ταχύτατη, αν υπολογίσουμε πως ο στιχουργός της δεν ήταν, παρά ένας παπάς ενός μικρού χωριού, ο συνθέτης ήταν άγνωστος πέρα από την περιοχή του, παγκόσμια...πρεμιέρα του έργου δεν έγινε και φυσικά δεν υπήρχαν Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας.

Σήμερα η "Άγια Νύχτα" τραγουδιέται σε 300 γλώσσες, από παιδιά σε σχολικές αίθουσες μέχρι από διάσημους μουσικούς σε αίθουσες κονσέρτων.

Το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στο Όμπεντορφ, όπου πρωτακούστηκε η μελωδία, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα κατεδαφίστηκε, μετά από μεγάλες ζημιές που υπέστη εξαιτίας πλημμυρών του ποταμού Σάλζαχ. Ξαναχτίστηκε αργότερα και κάθε χρόνο, στις 24 Δεκεμβρίου, δυο τραγουδιστές και η χορωδία στέκονται στο ίδιο μέρος (όπου στάθηκαν πριν 195 χρόνια οι Γκρούμπερ και Μόορ με τη δική τους χορωδία) για να τραγουδήσουν στις 12.00΄ ακριβώς: Άγια Νύχτα σε προσμένουν με χαρά οι Χριστιανοί...

Η Παναγία κι ο Αβραάμ

Το βράδυ εκείνο το παγερό, ο Αβραάμ δεν άλλαξε την συνήθειά του. Με το ραβδί του συντροφιά, τράβηξε πάλι για το δέντρο του. Αρκετά μακριά για τα γερασμένα του πόδια, όμως η αγάπη του για το δεντρί αυτό, το μοναχό στη μέση της ερήμου, ήταν τόσο μεγάλη, που του έδινε δύναμη και κουράγιο για να φτάσει.

Χαιρότανε να κάθεται σ΄ αυτό το δεντρί και ν΄ ακουμπά στον καφετί κορμό του, να δροσίζεται στη σκιά του το καλοκαίρι και να μετρά τ΄ αγέρα τα σφυρίγματα στα κλαδιά του τον χειμώνα, όπως καλή ώρα απόψε. Γλύκαινε η ψυχή του σ΄ αυτή τη μοναξιά που ζούσε κι ανέβαινε γαληνεμένη να υμνήσει και να προσκυνήσει το μεγαλείο του Θεού του.

Μα τούτη τη βραδιά, κάτι άλλαξε. Μια σκιά του απέσπασε την προσοχή. Η σκιά μιας μοναχικής γυναίκας. Σέρνει τα πόδια της και τη βαριά κοιλιά της στην άμμο. Είναι μια ετοιμόγεννη, μια μελλούμενη μάνα.

Καλώς τηνε και κάτσε στο δεντρί να ξαποστάσεις καλοκυρά μου, πετάχτηκε απάνω ο σεβάσμιος γέροντας. Και πως τέτοια ώρα μ΄ αυτόν τον παλιόκαιρο και στην ανάγκη σου να βρίσκεσαι στη στράτα κατάμονη;

Να, σαν είδα να σώνονται οι μέρες μου, είπα να πάω σε μια συγγένισσά μου κατά δω, να μου σταθεί εκειές τις ώρες, χαμογέλασε η γυναίκα.

Ο Αβραάμ τα ΄χασε.

Και τι να κάμω τώρα, αναρωτήθηκε φωναχτά. Μακριά είναι το κονάκι μου για να ΄ρθεις μαζί μου, έτσι που είσαι. Μα και πως να σε αφήσω μονάχη στην παγωνιά της νύχτας; Πουρνό - πουρνό θα έρθω να σου φέρω φρέσκο ψωμί που ζύμωσε η Σάρα και γάλα από την κατσίκα μας, να στηλωθείς να κινήσεις για την συγγένισσά σου. Μέχρι το πρωί όμως τι γίνεται;

Δεν πρόφτασε ν΄ αποσώσει τα λόγια του και θαύμα ολοφάνερο, σαν από Θεού πρόσταγμα, τινάζει τα κλαδιά του το δεντρί και στη στιγμή στήνει μια χορταροκαλύβα.

Εδώ θα κοιμηθείς να μη σε φάει τ΄ αγιάζι, ψιθύρισε ο γέροντας. Κι αν πεινάς, κάνε υπομονή. Θα ΄ρθω πρωί - πρωί, με το χάραμα.

Καλός που είσαι Αβραάμ, είπε η γυναίκα. Μα εγώ θα στο ξεπληρώσω, θα το δεις. Αυτό το δέντρο θα το βλογήσω και συ θα κόψεις ένα κλαδάκι να το πας στη Σάρα να φτιάξει φυλαχτό στο γιο σου τον Ισαάκ.

Ξαφνιάστηκε ο Αβραάμ.

Πως ξέρεις τ΄ όνομά μου; Και τον γιο μου πως ξέρεις ότι τον λένε Ισαάκ;

Χαμογέλασε η γυναίκα.

Δε με θυμάσαι Αβραάμ, όμως παλιότερα είχαμε ξανασυναντηθεί.

Κοίταξε απορημένος ο Αβραάμ τη γυναίκα. Τι του έλεγε; Που είχαν συναντηθεί και δεν τη θυμόταν; Και πως θα ευλογούσε το δέντρο;

Γύρισε και πήρε το δρόμο για το κονάκι του σκεφτικός...

Νύχτα ακόμα, όπως είχε πει, σηκώθηκε, ντύθηκε, γέμισε το σακούλι του ψωμί κι ελιές, πήρε ένα φλασκάκι με γάλα και με συντροφιά το ραβδί του βγήκε πάλι από το καλύβι του. Η άγνωστη γυναίκα περίμενε, έπρεπε να φάει, να δυναμώσει για να πάρει το δρόμο της.

Φτάνοντας ο Αβραάμ και με τις σκέψεις να τον βασανίζουν ακόμα για το ποια είναι η γυναίκα και δεν τη θυμάται, σάστισε. Πουθενά καλύβι, πουθενά γυναίκα, μονάχα το δέντρο είχε πετάξει νέους βλαστούς κι έστεκε καταπράσινο και γεμάτο λουλουδάκια εκεί στο καταχείμωνο.

Χριστέ μου, κάνει ο Αβραάμ. Η Παναγία μας ήταν. Να μην το καταλάβω, σιγοψιθύρισε κι έκανε το σταυρό του.

Προσκύνησε το βλογημένο δέντρο κι έσπασε ένα κλαδάκι, όπως του είπε η Παναγία και το πήγε στη Σάρα, η οποία έφτιαξε ένα σταυρουδάκι και το κρέμασε στο λαιμό του γιου της, να τον φυλάει η Χάρη Του...

Κι όλες οι μάνες κι οι γιαγιάδες του κόσμου, από τότε γυρεύουν ένα ξυλαράκι από το ευλογημένο δέντρο του Αβραάμ να φτιάξουν φυλαχτά για τα παιδόγγονά τους.

Κανείς όμως δε μπορεί να θυμηθεί που και πως είναι αυτό το ευλογημένο δεντρί, ούτε ακόμα κι αυτοί οι Ζακυνθινοί που διηγούνται τούτο τον θρύλο...

Χριστούγεννα της στρουγγοκαλύβας

- Ολόβολη μια κερασιά ξερίζωσε ο Θανάσης.

- Τα περιβόλια, ορέ παιδί μ’ επήγες να χαλάσεις;

- Πλάνεψα ως την Τριανταφυλλιά, γύρισα όλη τη χώρα

από το γιόμα ως τώρα.

- Κι ο Πλάτανος τι τόφταιγε του Θόδωρου πατέρα;

Για τήρα τον ξαπλωταριά από τον τσάρκο ως πέρα,

γι’ απόψε ο έρμος τράνευε, χόντραινε τόσα χρόνια

στον ήλιο και στα χιόνια.

- Τον εύρηκα στην ποταμιά, στον πόρο του Τζοβάρα

νιός είναι, όμως τον ξέρανε παράκαιρα η κατάρα,

τ’ αστροπελέκι αυλάκωσε τη μαλακιά του φλούδα,

τόφαε τη ρίζα η σούδα.

- Α, νάτος κι ο Καρκάντζαλος, στον ώμο του έχει πάρει

και μας το φέρνει στο μαντρί χιλιόχρονο πουρνάρι

καλά τον λεν Καρκάντζαλο, τι ασυσταγιά δεν έχει,

μέρα και νύχτα τρέχει.

- Ταχ’ από πού το κουβαλάει ο χριστογεννημένος;

- Δεν με φοβίζει ο Ζάλογγος, ας είναι χιονισμένος,

σαν αντρειωμένος τον πατώ, τα δέντρα όλα του παίρνω

και στο μαντρί τα φέρνω.

- Ο Δίπλας πάλι ο μορφονιός πουθ’ έρχεται εδώ κάτου;

- Έρχεται από τα Φλάμπουρα, πόχει συγγενικά του

αυτός για τα χριστόψωμα, επήγε οχ’ την αυγούλα,

και για καμιά ξανθούλα.

- Ρίχνετε ακόμα στη φωτιά κλαρούδια, ρίχνε Χρήστο

σ’ έκαψε κείνο το δαυλί. Γεροκαψάλη, σβήστο.

Νάσο, πετάξου εσύ να ιδής τα ζωντανά στη στάνη

και τι καιρός θα κάνει.

- Κυρ Γάκη, ξεφεγγάρωσε και με τα χιόνια τώρα

απ’ άκρη σ’ άκρη μια χαρά ασπρίζει η Βαλαώρα,

κι’ είναι μια βούβαση βαθειά στη γη, στα ουράνια πάστρα

και λάμπουν πλήθια τ’ άστρα.

Τα ζωντανά μες στο μαντρί κλειστά καταλαγιάζουν,

στον τσάρκο κάπου μοναχά μικράκια αρνιά βελάζουν.

Είναι τα γρέκια τους ζεστά και τρων κλαρί τα πράτα

κομμένο οχ’ τα Ζερβάτια.

- Τώρα στρωθείτε ολόγυρα παιδιά μ’ κι ακουρμαστείτε

του κόσμου ο αφέντης ο Χριστός – να μη το λησμονείτε

γεννήθηκε σε μια σπηλιά που ζωντανά μαντρίζαν,

τ’ αρνιά τον χουχουλίζαν.

Μες από κείνη βλόγησε κάθε βοσκού κοπάδι

και σαν απόψε αόρατος γυρνά μες το σκοτάδι

και παίρνει αράδα τα μαντριά, κοπάδια οπού φυλάνε,

ρωτώντας πως περνάνε.

Για δαύτο την Παραμονή να μην πεινάν τα πράτα,

νάχουν περίσσια τη θροφή, νάναι ζεστά, χορτάτα,

να μην τα βρίσκει ο αφέντης μας τα μαύρα παγωμένα

και νηστικά αφημένα.

Και τούτο ακουρμαστείτε το – δεν είναι παραμύθι –

κατόπι οχ’ μεσάνυχτα και με το πρώτο ορνίθι

στη μάντρα ένα χριστόψωμο να γλύψουν φέρτε γύρα

γαλάρια, αρνιά και στείρα.

Τι έμαθαν τον αφέντη μας απόγλυφαν στα γέννα

και το θυμούνται χρονικής, παιδιά, τα βλογημένα

κι αν δεν το γλύψουν το ψωμί την ώρα αυτή βελάζουν,

σα γνωστικά ανακράζουν.

Και τώρα φέρτε τα δεντρά και το κρασί, το λάδι,

για να παντρέψω τη φωτιά, ακόμ’ αυτό το βράδυ,

τι γέρασα κ’ είναι άγνωρο του χρόνου τι με βρίσκει,

λίγη ζωή μου μνίσκει.

Πρώτα παντρεύω σε φωτιά, με τούτο το πουρνάρι,

οπόχει το κορμί στοιχειό και δράκο το κλωνάρι,

ωσάν αυτό χιλιόχρονη να ζας, να μη γεράζεις,

να καις παντού, να βράζεις.

Σου δίνω και τον πλάτανο με τα πλατιά τα φύλλα,

παντού ν’ απλώνεις γύρα σου και στα ψηλά καπνίλα,

να δείχνεσαι πως πάντα ζας και ζαν μαζί σου ανθρώποι

σε πόλη ή βοσκοτόπι.

Τρίτα, φωτιά, την κερασιά σου δίνω συγγενάδι,

να σε φυλά’ από Παγανά ως των Φωτών το βράδυ

και με παλιό τριέτικο κρασάκι σε ποτίζω,

με λάδι σε ραντίζω.

Από τη στρουγγοκάλυβα ποτές να μη μου λείπεις,

τι μου είσαι της χαράς ζωή και οχτρός τρανός της λύπης,

να σ’ ανακράζω να μ’ ακούς, να βάζεις, να μου κρένεις

γλυκά να με θερμαίνεις.

- Να ζήσετε χρόνια πολλά κι απίκραντα, παιδιά μου,

σαν τα ρουπάκια του Ζυγού, σαν τα βουνά του Γράμμου,

να μη σας εύρουνε ποτές τα έρημα τα γέρα!

- Να ζας και συ Πατέρα!

Κώστας Κρυστάλλης

1868 - 1894

Οι μέρες των Χριστουγέννων φέρνουν μαζί τους μια ατμόσφαιρα παραμυθιού. Έρχονται να ξυπνήσουν μέσα μας όλη την ποίηση της καλοσύνης και της αγάπης. Σε κάνουν να θυμάσαι εκείνα που έζησες μικρός, εκείνα που άκουσες κι εκείνα που διάβασες στα βιβλία με τις τρυφερές ιστορίες και τις όμορφες εικόνες. Σε κάνουν να ονειρεύεσαι και γεμίζουν την ψυχή σου φως, όπως οι ώρες των παραμυθιών της γιαγιάς γύρω στο τζάκι. Σε μεταφέρουν πίσω στ' άσπρα χωριουδάκια με τα πολλά χιόνια και τα μικρά καμπαναριά. Σ' αυτό το βιβλικό αλλά και γνήσιο Ελληνικό χριστουγεννιάτικο τοπίο, μας οδηγεί με τους στίχους του ο Π. Βασιλικός:

"...Μεσ' στην αχνόφεγγη βραδιά

πέφτει ψιλό, ψιλό το χιόνι

γύρω στην άσπρη λαγκαδιά

στρώνοντας κάτασπρο σεντόνι.

Ούτε πουλιού γροικάς λαλιά,

ούτ' ένα βέλασμα προβάτου.

Λες κι απλωμένη σιγαλιά 

είν' εκεί ολόγυρα θανάτου.

Μα ξάφνου περ' απ' το βουνό

γλυκός σημάντρου αχός γροικιέται,

ωσάν βαθειά απ' τον ουρανό

μέσα στην νύχτα να σκορπιέται.

Κι αντιλαλάει τερπνά, τερπνά

γύρω στην άφωνη την πλάση

και το χωριό γλυκοξυπνά

την άγια μέρα να γιορτάσει..."

Ο  Κωστής Παλαμάς υμνεί με τους στίχους του τους γλυκούς ήχους της καμπάνας των Χριστουγέννων:

"...Η καμπάνα Χριστούγεννα χτυπάει

και μου φτερώνει την ψυχή

κι ανοίγεται η καρδιά μου και σκορπάει 

θυμίαμα και προσευχή.

Άγιες αγάπες τρισευλογημένες,

που τις καρδιές υψώνατε παρθένες,

των πρώτων, των αρχαίων χριστιανών,

στ' όνειρο το τρανό των ουρανών.

Αγάπες, ω! φανείτε πάλι εμπρός μου, 

αυγές της πίστης, χρυσαυγές του κόσμου,

κι ας βλέπει με το μάγο Σα το φως.

Ο άνθρωπος τον άνθρωπο, αδερφός!

Ο Κ. Κρυστάλλης με το δικό του τρόπο μας μεταφέρει στην άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη, "που οι εκκλησίες σημαίνουν".

Ξημέρωσαν Χριστούγεννα. Οι εκκλησιές σημαίνουν,

κουνιούνται τα καμπαναριά, κι οι φωνές που βγαίνουν

απ' το βαθύ και δίπλα το κάθε καμπάνας στόμα,

μοιάζουν χερουβικούς ψαλμούς, σαν απ' το ουράνιο δώμα.

Χιλιάδες τα Χριστούγεννα τα τραγουδούν οι αγγέλοι,

και κάθε αχτίδα από ψηλά, που κάθε αστέρι στέλλει,

μοιάζει αγγελική ματιά. Θρησκεία! Γλυκιά μάνα,

τι όμορφη δίνεις εσύ λαλιά και στην καμπάνα,

και πόσο εκείνη η λαλιά σαλεύει την καρδιά μας!

Πόσες εκείνος ο σταυρός απ' τα καμπαναριά μας

στην αντιλιάδα χύνοντας, τόσες χρυσές αχτίδες,

χύνει βαθιά μας στην ψυχή, γλυκές χρυσές ελπίδες!

Κ' οι δυο εκείνες χαραυγές που οι άγγελοι κατεβαίνουν

μες' απ' τον ουρανό ψηλά κι έρχονται και σημαίνουν

Χριστούγεννα κι ανάσταση, ω! τι μυστήριο χύνουν.

Τι χαραυγούλες είναι αυτές, πόση ζωή μας δίνουν!

Λάμπουνε τ' ασυγνέφιαστα τα ουράνια Σα ζαφείρια,

Σαν μάτια π' αγρυπνήσανε φέγγουν τα παραθύρια.

Χαρούμενες και σιγανές μιλιές σμίγονται γύρα,

και από κάθε θύρα που ανοίγεται, 

βγάνουν μορφές γελούμενες, λουσμένες,

γλυκές , καλοντυμένες.

Κρατούν στα χέρια τους κεριά λαμπάδες. Στη ματιά τους

λάμπ' η χαρά που νιώθουνε βαθιά μες στις καρδιά τους.

Ξημέρωσαν Χριστούγεννα! Θύρες ολούθε ανοίγουν

κι ολούθε τώρα οι Χριστιανοί στις εκκλησιές μας σμίγουν.

Και ο Γεράσιμος Μαρκοράς παρομοίωσε την πίστη των ανθρώπων με τα άστρο της Βηθλεέμ και έκανε μια ευχή. 

Είναι μέρα χαρμόσυνη τούτη·

εγεννήθη του κόσμου το φως.

Χαίρετ' όποιος μεγάλα έχει πλούτη,

τραγουδάει και χορεύει ο φτωχός.

Τα παιδιά με ανυπόμονους κρότους

την καινούρια ζητούν φορεσιά,

πούχαν φτάσει να ιδούν στ' όνειρό τους,

πούχε η μάνα ετοιμάσει γι' αυτά.

Χαίροντ' όλοι - τo βλέπω - αλλ' εσβήστη

από κρύα παγωμένη πνοή

στίς ψυχές των ανθρώπων η Πίστη,

κ' είναι τώρα η χαρά τους τυφλή.

Στα σκοτάδια του κόσμου μια μέρα

πάλι εκείνη σαν τ' άστρο ας φανεί,

που τους Μάγους οδήγησε πέρα

να λατρέψουν το ουράνιο παιδί.

Ποιητής του μεσοπόλεμου ο Στέφανος Μπολέτσης και από τους βασικούς συνεργάτες του χριστιανικού περιοδικού "Ακτίνες", ύμνησε κι αυτός αυτές τις άγιες μέρες.

Χριστούγεννα! Στον ουρανό λάμπει τ' αστέρι,

απ' όλα τ' αστέρια πιο λαμπρό,

τ' άστρο που μια φορά κι έναν καιρό

σκόρπισε φως σ' όλη τη γη, κι όλα τα μέρη.

Γιορτή χαράς απόψε! Αντηχούνε

χρυσές καμπάνες μες στα χιόνια των καιρών,

γλυκά μηνύματα πατρίδων φωτερών...

ρόδα και κρίνα στις πιστές καρδιές ανθούνε.

Χριστούγεννα. Στον ουρανό λάμπει τ' αστέρι,

τ' άστρο των μάγων λάμπει στις ψυχές.

Θεέ μου, οι ψυχές, ας γίνουν φάτνες ταπεινές,

φως ο Χριστός κι αγάπη να μας φέρει.

Ας λάμπουν ήλιοι μέσα στους χειμώνες,

να διώξουνε τα νέφη του βοριά.

Κι ας έρθει Απρίλης μέσα στα χιόνια τα βαριά,

κήποι ν΄ ανθήσουν κει που πέρασαν κυκλώνες.

Οἱ καλοί μετανάστες καί οἱ κακοί Ἕλληνες…

Όπως και να το κάνεις τα 300 χρόνια σκλαβιάς από τους Τούρκους μας άφησαν το κουσούρι του γλειψίματος, της οσφυοκαμψίας και της υποτέλειας. Λάβροι με τους Έλληνες, γλοιώδεις με τους ξένους. Μόλις κάποιος Έλληνας διαπράξει το παραμικρό ανάγεται αυτόματα σε εγκληματία που δε χρήζει καμίας επιείκειας ή προστασίας και αν τύχει να βρίσκεται και στο εξωτερικό μετανάστης ή επισκέπτης, αυτόματα τον εξοστρακίζουν οι αναμάρτητοι συμπατριώτες. Μόλις τρέξει η μύτη κανενός λαθρομετανάστη, σπεύδουν οι ορδές των προοδευτικούληδων να τον προστατέψουν από τους ρατσιστές και δόλιους Έλληνες. Αν τολμήσεις δε και μιλήσεις, σε διασύρουν και σε στοχοποιούν.

Από πού να ξεκινήσω και που να τελειώσω;

Να θυμηθώ την υπόθεση της Παπαχρήστου και του Κατίδη, που εξαντλήσαμε όλη μας την αυστηρότητα στη μεν για ένα ανέκδοτο και στον δε για μία κάκιστη χειρονομία; Καταστρέψαμε τις ζωές και τις καριέρες τους ανερυθρίαστα και χωρίς αιδώ για να επιδείξουμε την πυγμή που δεν διαθέτουμε για άλλα σημαντικά πράγματα. Λυσσάξανε οι δημοσιογράφοι στα ΜΜΕ. Πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες. Που είναι σήμερα όλοι αυτοί που διαπόμπευαν επί εβδομάδες του δύο Έλληνες να μας πουν για τον Kace που μας μοστράρισε εαυτόν με μπλούζα του UCK και μας δήλωσε ότι «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΣΑΜΟΥΡΙΑ ΟΥΤΕ ΚΟΣΣΟΒΟ ΟΥΤΕ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΟΝΟ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΒΑΝΙΑ», που είναι οι πατριώτες φίλαθλοι των συνδέσμων του Παναθηναϊκού που στελεχώνουν υψηλά κλιμάκια της Χρυσής Αυγής να μας πουν για το Αλβανο - εθνικιστικό τατουάζ του Μπαϊράμι στο οποίο υπάρχει η Αλβανική σημαία και τα αρχικά KUQ ZI, που σημαίνουν «μαύρο, κόκκινο» και παραπέμπει σε ακραία εθνικιστική οργάνωση της Αλβανίας «Συμμαχία Μαύρο-Κόκκινο» η οποία είναι γνωστή για τις ανθελληνικές της θέσεις και έχει κάνει και επιθέσεις σε Έλληνες της Βορείου Ηπείρου; 

Πουθενά δεν είναι όπως δεν είναι και κανένας άλλος αρμόδιος από αυτούς που παρέλασαν στους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς και κατακεραύνωναν τους Έλληνες αθλητές…. Μία τυπική ανακοινωσούλα για το θεαθήναι και μία επίπληξη για να μην πούμε ότι δεν έκαναν και τίποτα. Κατά τα άλλα παραμένουν στην Ελλάδα αντί να τους αφαιρεθεί η άδεια παραμονής για να αποδείξουμε επιτέλους ότι υφιστάμεθα ως κράτος, πληρώνονται από τα χρήματα του Ελληνικού λαού αντί οι φίλαθλοι τους να κάνουν εμπάργκο στις ομάδες και να βλέπουν οι Πρόεδροι τις εξέδρες άδειες και επί πλέον δικαιολογούμε και τα αδικαιολόγητα με το ότι είναι παιδιά και δεν ήξεραν τι έκαναν.

Να θυμηθώ την υπόθεση Αντετοκούνμπο, που έγινε δεκτός στο μέγαρο Μαξίμου από τον πρωθυπουργό και πήρε και Ελληνική υπηκοότητα γιατί έγινε δεκτός από το ΝΒΑ και παίρνει το ποσό των 4,500,000 ευρώ το χρόνο; Τι παραπάνω έχει το δικό του success story για να δεχτεί τέτοια εύνοια έναντι των δύο Ελληνικών πληρωμάτων που κατέκτησαν δυο μετάλλια ένα χρυσό κι ένα ασημένιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Ανδρών -Γυναικών που διεξάγεται στην λίμνη Ντανζεόν και που ανέδειξε παγκόσμιους πρωταθλητές τους Γιώργος και Λευτέρης Κόνσολας, Σπύρος Γιάνναρος και Παναγιώτης Μαγδανής. Ή μήπως είναι καλύτερος από τον Σπύρο Γιαννιώτη που κατέκτησε την πρώτη θέση στην τελευταία κούρσα του Παγκοσμίου Κυπέλλου κολύμβησης σε ανοιχτή θάλασσα που διεξήχθη στην Κίνα που του χάρισε το χρυσό μετάλλιο. Μήπως το χρυσό στο δίδυμο Βερικούκη - Κοσμίδη, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αυτοάμυνας της ISDO είναι υποδεέστερο;

Ή τέλος ο θρίαμβος του 17χρονου Χρήστου στο Παγκόσμιο εφήβων/νεανίδων, που διεξάγεται στο Ντουμπάι και πήρε χρυσό μετάλλιο στα 100μ. ύπτιο. Αν μη τι άλλο από τους Έλληνες είδαμε και την Ελληνική Σημαία να υψώνεται στο ψηλότερο βάθρο και ακούσαμε και τον Εθνικό ύμνο από αυτά τα παιδιά που τη συμμετοχή τους την πληρώνουν από τη τσέπη τους γιατί η πολιτεία αδυνατεί να τους παρέχει ακόμα και αυτό το ελάχιστο. Τι παραπάνω λοιπόν είχε ο μετανάστης, που μπήκε παράνομα στην Ελλάδα με την οικογένεια του και τόσα χρόνια εξαπατούσε το δημόσιο; Τι ανάγκη έχει μία Εθνική Ελλάδος, τον Αντετοκούνμπο, που τα τελευταία 25 χρόνια πρωταγωνιστεί στα παγκόσμια και πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα; 

Να θυμηθώ την υπόθεση Τσενάϊ, που επί εβδομάδες ολόκληρες συζητούσαμε αν θα δώσουμε τρόπαιο την ένδοξη Ελληνική Σημαία, να την κρατήσει ένας Αλβανός που το μόνο του επίτευγμα ήταν ότι υπήρξε καλύτερος μαθητής; Καλύτερος μαθητής από ποιον; Από τον Έλληνα που δοκιμαζόταν και στα γραπτά και στα προφορικά έναντι του αλλοδαπού που έδινε μόνο προφορικά; Που λίγα χρόνια μετά δήλωνε ότι δεν θεωρεί την Ελλάδα ούτε καν προσφιλή του τόπο, πόσο μάλλον πατρίδα του.

Γιατί αυτός είναι καλύτερος από τον Παναγιώτης Δημάκη, που κατέκτησε Αργυρό μετάλλιο στην 53η Διεθνή Ολυμπιάδα Μαθηματικών που διοργανώθηκε στην πόλη Mar del Plata της Αργεντινής; Ή από τον Δημήτρη Μελά, το 12χρονο Ελληνόπουλο που σάρωσε στη 17η Βαλκανική Μαθηματική Ολυμπιάδα Νέων, στην Αττάλεια; Ή μήπως από τον ΧάρηΙωάννου που επιλέχθηκε από το 5 των επιστημόνων στην ηλικιακή κατηγορία 17-18 ετών και στους 15 καλύτερους “νέους επιστήμονες”. Ο νεαρός επιστήμονας-φαινόμενο που στα 17 του χρόνια, κατέκτησε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία της Μηχανικής, δημιουργώντας ένα βιονικό χέρι για άτομα με αναπηρία και τιμήθηκε από τη για τη συμβολή του στη βελτίωση της ζωής των ατόμων με αναπηρία. 

Να θυμηθώ την υπόθεση Ριζάι ή την υπόθεση Κόλα που οι προοδευτικούληδες ανησυχούσαν μήπως ματώσει καμία παρωνυχίδα τους, όταν αυτοί είχαν δολοφονήσει δεκάδες αθώους; Ή μήπως των λαθρομεταναστών στα κέντρα κράτησης που μένουν σε οικίσκους με δύο μπάνια, ζεστό νερό, air condition και πέντε γεύματα την ημέρα. Είναι καλύτεροι αυτοί που όλοι τόσο νοιάζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα τους, τις ανέσεις τους και τους δίνουν και βήμα στα ΜΜΕ, όταν δύο Ελληνόπουλα σαπίζουν στις φυλακές του Παναμά.

Γιατί είναι καλύτεροι και πιο άνθρωποι αυτοί από τον Σταύρο Ατίκ και τον Πέτρο Κατσικαδάκο, που ναι έσφαλαν, ναι πρέπει να πληρώσουν αλλά δικαιούνται αφού έχουν εκτίσει το 1/3 της ποινής τους να επαναπατριστούν και να εκτίσουν την υπόλοιπη ποινή τους στην πατρίδα τους; Για αυτοί δικαιούνται να έχουν 5 γεύματα την ημέρα, κρεβάτια να κοιμούνται, νερό να πίνουν και να πλένονται και προαύλιο για να ασκούνται όταν οι δύο Έλληνες δέχονται μαχαιριές, πληρώνουν για να φάνε κάθε τρεις μέρες και πίνουν μόνο βρόχινο νερό, ενώ τους δίνουν πρόσβαση σε λασπόνερο κάθε 13 μέρες για μία ώρα μέσα σε 450 κρατούμενους για να πλυθούν. 

Πέστε μου επιτέλους, ποιος ορίζει ότι οι Έλληνες είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού και δεν αξίζουν την προσοχή της πολιτείας; Πέστε μου γιατί είμαστε τόσο ξεφτιλισμένος λαός που γλείφουμε τα πόδια των ξένων και πετάμε τα δικά μας παιδιά; Απλά πέστε μου!

πηγή

: ΦΙΛΟΝΟΗ

Σωτήριος ιστός αράχνης…

Το απίστευτο φαινόμενο παρατηρήθηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 2010 και καταγράφηκε ως μία από τις πλέον ασυνήθιστες συμπεριφορές στο ζωικό βασίλειο. Στην επαρχία Σίντυ του Πακιστάν οι κάτοικοι είχαν πληγεί από τρομερές υδατοπτώσεις, οι βροχές με κατακλυσμιαία μορφή αναστάτωσαν με πρόδηλους κινδύνους το βιός τους. Μέσα σε μία εβδομάδα οι κρουνοί των μουσώνων έβρεξαν νερό μιας δεκαετίας, ενόσω τα δυτικά μέσα ενημέρωσης παρουσίαζαν στης TV τη νωχέλεια, στα χλιδάτα σαλόνια μας, ένα ακόμη ντοκιμαντέρ - νομίζαμε. Οι συνάνθρωποί μας στο ασιατικό έδαφος καταρρακώνονταν μέσα στην χειμαρρώδη απελπισία, κι εμείς χάσκαμε ψιλοαδιάφοροι. Οι πλημμύρες που συνέτρεξαν ήταν καθοριστικές για τα σπαρτά, μα κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει όσα έβλεπαν τα μάτια τους.

Ενόσω το καιρικό σύμπτωμα κορυφωνόταν οι περιοχές που υπέστησαν τις φοβερές νεροποντές είχαν την έκταση περίπου της Αγγλίας. Αχανή εδάφη είχαν μετατραπεί πλέον σε μια λασπώδη μάζα και πέρα από το οικονομικό κραχ που επηρέασε περισσότερους από 20 εκατ. πολίτες, χάθηκαν περισσότερες από 2.000 ψυχές παρασυρμένες από το οργισμένο υγρό στοιχείο.

Εκείνες ακριβώς τις στιγμές που ο άνθρωπος παραδίνονταν στο ανηλεές χτύπημα, αμέτρητες μικρές αραχνούλες έκαναν το παν για να αγκιστρωθούν στην επιβίωση. Με εξαντλητικούς ρυθμούς εργάζονταν αδιάκοπα για να τυλίξουν σε έναν πληθωρικό ιστό μεγάλα δένδρα πέρα ως πέρα. Χωρίς να έχουν επιδείξει ποτέ στο παρελθόν ανά την υφήλιο ανάλογη τεχνοτροπία, τα ζωύφια αποφάσισαν να κτίσουν, χιλιοστό - χιλιοστό, ένα καταφύγιο ζωής, τιτάνιο για τα μεγέθη τους, πρωτόγνωρο ως συμπεριφορά.

Τεράστια δένδρα με δεκάμετρα κλαριά μετατράπηκαν σε ζωντανά κουκούλια. Αποικίες ολόκληρες με μιλιούνια από τα οκτάποδα αρθρόποδα μετέτρεψαν τις παγίδες θανάτου που συνήθως στήνουν, σε μία απίστευτη ασπίδα ζωής, μια αδιάβροχη κουβέρτα ελπίδας.

Το παράδειγμα εύγλωττο, η μίμηση για τα εξελιγμένα θηλαστικά φαντάζει αδύνατη.

Με συνεργατικότητα, με αφοσίωση, με αυταπάρνηση, ακατανόητα πώς συνεννοημένες, 

μικρές, μικρότερες, μεγάλες αράχνες, 

έδωσαν πάσα ικμάδα τους για την κοινή σωτηρία.

Χωρίς γκρίνιες, δίχως κόμματα και τραπεζίτες, άνευ εθνοσωτήριων ρητορειών από χείλη φαύλων, 

έσκυψαν στον αγώνα για να γυρίσει ο ήλιος τους.

Δεν χρειάστηκαν σοφίες και πολυσπουδαγμένοι αναλυτές για να αντιληφθούν πως το ακαριαίο σύνθημα είναι στο ΜΑΖΙ.

xartografos

Ενδιαφέροντα - περίεργα... 

- Το μικρότερο σπίτι στο Παρίσι βρίσκεται στο Quai Voltaire και έχει μόλις ένα μέτρο πλάτος.

- Όταν οι ιθαγενείς του Μπουρούντι στην Αφρική βρίσκονται με τους συγγενείς τους, πίνουν Impeke, ένα είδος μπύρας από ένα μεγάλο δοχείο με καλαμάκια. Ο λόγος που το κάνουν είναι ότι μέσω αυτών συμβολίζουν την ενότητα.

- Η πόλη Polokwane στη Νότια Αφρική, είναι η περιοχή με το ανάποδο δέντρο γνωστό ως Baobab, το οποίο είναι το μεγαλύτερο δέντρο στην Αφρική.

- Οι Χιλιανοί χρησιμοποιούν πολύ αργκό στην καθημερινότητά τους. Μια φράση που συνηθίζουν να λένε είναι το «Chao pescado» (κατά λέξη «γεια σου ψάρι») που σημαίνει απλά αντίο ή τα λέμε αργότερα.

- Ο αισθησιακός χορός sega είναι πολύ δημοφιλής στον Μαυρίκιο. Ο θρύλος λέει ότι μετά από μια δύσκολη μέρα στα χωράφια οι σκλάβοι άφηναν τα μαλλιά τους κάτω τη νύχτα και άρχιζαν να χορεύουν στο ρυθμό της μουσικής για να χαλαρώσουν. Σήμερα ο χορός αυτός συνηθίζεται σε γάμους και σε άλλες χαρούμενες περιστάσεις στον Μαυρίκιο.

- Η Βενετία δε διαθέτει αποχετευτικό σύστημα. Όλα τα απόβλητα ρέουν στα κανάλια και ξεπλένονται στον ωκεανό με την παλίρροια.

- Η παχυσαρκία είναι ένα σύνηθες φαινόμενο στο σύμπλεγμα νησιών Τόνγκα, στον νότιο Ειρηνικό Ωκεανό, με ρεκόρ 90% παχύσαρκων. Με την αγάπη τους για το φαγητό, το να είσαι παχύσαρκος στην Τόνγκα δεν θεωρείται περίεργο.

- Το Interlaken στην Ελβετία έχει πληθυσμό 5.700 ατόμων, εκ των οποίων το 25% είναι αλλοδαποί.

- Πιστεύεται ότι το νόμισμα της Κροατίας, το κροατικό Κούνα πήρε το όνομά του από ένα μικρό τρωκτικό που στα αγγλικά λέγεται Marten και το οποίο είναι ένα θηλαστικό που ζει στα δάση και η γούνα του ήταν τόσο περιζήτητη το Μεσαίωνα, που χρησιμοποιούνταν και ως μορφή πληρωμής.

- Στη Μαδαγασκάρη της Αφρικής θα συναντήσετε χαμαιλέοντες κάθε μεγέθους, αφού στο νησί βρίσκεται σχεδόν το μισό των ειδών χαμαιλέοντα όλου του πλανήτη.

- Το Limerick της Ιρλανδίας είναι γνωστό ως η πόλη των μαχαιρωμάτων, αφού όλοι οι εγκληματίες φέρουν μαχαίρια επειδή τα όπλα δεν είναι εύκολα διαθέσιμα.

- Στο Αζερμπαϊτζάν το πιο δημοφιλές ποτό είναι το τσάι, με τα chaikhanas να είναι ένα σταθερά δημοφιλές σημείο συνάντησης.

- Η Νήσος Cheju στη Νότια Κορέα, γνωστή και ως το νησί των Θεών, είναι ένας πολύ δημοφιλής προορισμός για το μήνα του μέλιτος των Κορεατών και των Ιαπώνων. Πολύ συχνά θα συναντήσετε εκεί ζευγάρια με πανομοιότυπες μπλούζες.

Η Νήσος Cheju

- Το Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής είναι το όνειρο κάθε χρυσοθήρα. Στην περιοχή βρίσκεται το 40% του χρυσού του πλανήτη και αυτός είναι και ο λόγος που έχει το παρατσούκλι «Egoli», δηλαδή τόπος του χρυσού.

- Το Μουσείο Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη περιλαμβάνει την καλύτερη γκαλερί παγκόσμιας τέχνης της Ρωσίας. Το μουσείο ιδρύθηκε το 1764 όταν η Μεγάλη Αικατερίνη αγόρασε μια συλλογή από 255 έργα ζωγραφικής και σήμερα στεγάζει πάνω από 2.7 εκατομμύρια εκθέματα.

- Το γνωρίζατε ότι το Σικάγο διαθέτει το μοναδικό ποτάμι που ρέει προς τα πίσω; Η ροή του αντιστράφηκε από τους μηχανικούς πριν από περίπου εκατό χρόνια για λόγους υγιεινής.

- Απολαύστε τα τάπας όταν βρίσκεστε στην Ισπανία. Σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, τα τάπας δεν είναι είδος φαγητού αλλά ένας τρόπος να τρώτε το φαγητό. Τάπα σημαίνει στην πραγματικότητα το φύλλο το οποίο συνήθως ήταν μια φέτα τυρί ή ζαμπόν που τοποθετούνταν πάνω από ένα ποτό, μάλλον για να… κρατήσει τις μύγες μακριά.

- Η Τζαμάικα ήταν η πρώτη χώρα στη Δυτική Περιφέρεια που κατασκεύασε σιδηροδρομικό σύστημα, ακόμη και πριν τις ΗΠΑ!

- Όταν είστε στις Βρυξέλλες, η αρωματική μυρωδιά από τις φρεσκοψημένες βάφλες υπάρχει διαρκώς στον αέρα. Άλλωστε είναι το μέρος όπου δημιουργήθηκε η παγκοσμίως διάσημη βελγική βάφλα.

- Η Σκωτία είναι γνωστή για το ουίσκι της, κοινώς το Scotch. Στη Βρετανία όταν κάποιος παραγγέλνει ουίσκι, τότε αυτό σημαίνει Scotch αν δεν το συγκεκριμενοποιήσει. Το Scotch μπορεί να ταξινομηθεί σε δύο κατηγορίες: single malt και αναμειγμένο.

- Με σχεδόν 3 εκατομμύρια λίμνες, ο Καναδάς είναι φημισμένος ως η χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό λιμνών στον κόσμο.

- Λόγω του ρεύματος Humboldt, η Λίμα του Περού είναι καλυμμένη από ομίχλη επτά μήνες το χρόνο. Οι βροχές είναι ελάχιστες αν και ο ουρανός είναι σχεδόν πάντα συννεφιασμένος.

- Το παλαιότερο πανεπιστήμιο στη Βρετανία δεν είναι αυτό του Cambridge, αλλά της Οξφόρδης. Ιδρύθηκε το 1209 και αποτελείται από 31 ανεξάρτητα κολέγια.

- Η Πόλη του Μεξικού βυθίζεται κατά μέσο όρο 10 εκατοστά το χρόνο, 10 φορές δηλαδή πιο γρήγορα από τη Βενετία.

- Κάθε μέρα περίπου 3 χιλιάδες ευρώ ρίχνονται στο σιντριβάνι Φοντάνα ντι Τρέβι στη Ρώμη και συγκεντρώνονται το βράδυ για να δοθούν σε φιλανθρωπικές οργανώσεις.

- Η γέφυρα Golden Gate στο Σαν Φρανσίσκο βάφεται συνεχώς και είναι τόσο μεγάλη που μέχρι οι μπογιατζήδες να φτάσουν από το ένα άκρο στο άλλο, έρχεται η ώρα να ξεκινήσουν και πάλι από την αρχή!

- Το Μπελίζ έχει 43 αεροδρόμια, 5 πλακόστρωτα και 38 μη ασφαλτοστρωμένα, τα οποία είναι πολλά για μια τόσο μικρή χώρα.

- Το Sharm El Sheikh είναι το μεγαλύτερο θέρετρο της Αιγύπτου. Περίπου το 86% των κατοικιών είναι ξενοδοχεία και μόνο το 3% στεγάζει τον αρχικό πληθυσμό των Βεδουίνων της περιοχής.

- Στη Μόσχα 7 κτήρια είναι ακριβώς ίδια μεταξύ τους. Πρόκειται για δύο ξενοδοχεία, δύο διοικητικά κτήρια, δύο πολυκατοικίες και το Κρατικό Πανεπιστήμιο.

Τα αεροσκάφη των παππούδων...

Μια vimana με το σήμα του κίονος ιωνικού ρυθμού.

Οι αρχαίοι Έλληνες κατασκεύαζαν αεροπλάνα, 

σύμφωνα με τα ιερά βιβλία των Ινδών...

Το Vaimanika Sastra είναι το ιερό βιβλίο των Ινδών, που είναι χιλιάδων ετών.

Είναι ίσως το πιο σπουδαίο βιβλίο για τα Vimana.

Σε αυτό αναφέρονται 97 εργασίες, από τις οποίες τουλάχιστον οι είκοσι ασχολούνται με τους μηχανισμούς εναερίων μηχανών.

Σε αυτό το βιβλίο περιγράφεται, σε οκτώ πλήρη και σαγηνευτικά κεφάλαια, η τέχνη της κατασκευής διαφόρων ειδών αεροπλάνων, για ένα άνετο ταξίδι στον ουρανό.

Επίσης το αρχαίο αυτό χειρόγραφο βιβλίο ισχυρίζεται ότι δίνει τα εξής μυστικά, σε σχέση με τις εναέριες μηχανές:

1. Το μυστικό της κατασκευής αεροπλάνων, που δεν θα σπάσουν, που δεν θα κοπούν, που δεν θα πιάσουν φωτιά, δεν θα μπορούν να καταστραφούν.

2. Το μυστικό για να γίνουν τα σκάφη ανίκητα.

3. Το μυστικό για να γίνουν τα σκάφη αόρατα.

4. Το μυστικό για να ακούς τις συζητήσεις, καθώς κι άλλους ήχους, από τα εχθρικά αεροπλάνα.

5. Το μυστικό της λήψεως φωτογραφιών του εσωτερικού των εχθρικών αεροσκαφών.

6. Το μυστικό της εξακρίβωσης της κατεύθυνσης των εχθρικών αεροσκαφών που πλησιάζουν.

7. Το μυστικό του να κάνεις τα άτομα του εχθρικού αεροσκάφους να χάνουν τις αισθήσεις τους. Και

8. Το μυστικό της καταστροφής των εχθρικών αεροσκαφών.

Όλες οι ιστορίες των ινδικών συγγραμμάτων κατονομάζουν για κατασκευαστές αυτών των μηχανών τους Έλληνες.

Περιοδικό αναζήτησις

AIDS: Δημιουργήθηκε εργαστηριακά με στόχο την μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού!

Η αλήθεια δεν είναι πάντα ευχάριστη, διαπίστωση που επιβεβαιώνεται και στην περίπτωση του ιού ΗIV. Το pentapostagma.gr μετά από έρευνα σας παρουσιάζει ένα αποκαλυπτικό ντοκουμέντο μέσω του οποίου αποδεικνύεται ότι το AIDS δημιουργήθηκε σε εργαστηριακές συνθήκες και χρησιμοποιήθηκε για να καθυποτάξει την ανθρωπότητα στον φόβο και να οδηγήσει σε σταδιακή μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού.

Η παρακάτω φωτογραφία αποτελεί επίσημο έγγραφο που βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη της Γερουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Το έγγραφο αποδεικνύει ότι ο ιός του HIV δημιουργήθηκε σε εργαστηριακές συνθήκες από το Υπουργείο Αμύνης των Η.Π.Α.

(Στους 2.500 οι νέοι που μολύνονται καθημερινά από AIDS)

Το πρόγραμμα Σκοπιμότητας (Feasibilityprogram) ολοκληρώθηκε κατά τη διετία 1974-1975 και ο ιός δημιουργήθηκε μεταξύ 1974 και 1979. Το εμβόλιο που περιείχε AIDS ξεκίνησε να εγχέεται σε περισσότερους από 100 εκατομμύρια Αφρικανούς το 1977. Επίσης, περισσότεροι από 2.000 λευκοί ομοφυλόφιλοι άνδρες (Επιχείρηση Δούρειος Ίππος) έλαβαν εμβόλιο κατά της ηπατίτιδας τύπου Α που “τροποποιήθηκε” το 1978 στο Κέντρο Ελέγχου Μολυσματικών Παθήσεων στη Νέα Υόρκη…

Η ανάπτυξη του ιού, είχε προφανώς δύο κύριους στόχους: (1) Χρησιμοποιήθηκε ως Πολιτικό και εθνοτικό όπλο (2) Χρησιμοποιήθηκε για την πραγματοποίηση της προγραμματισμένης μείωσης του πληθυσμού.

Στις 29 Ιουλίου του 1969, μερικές μόλις ημέρες αφότου το Υπουργείο Αμύνης ζήτησε ερευνητική επιχορήγηση ύψους 10 εκατομμυρίων δολαρίων από το Κογκρέσο για την «δημιουργία ενός συνθετικού βιολογικού παθογόνου, μίας ουσίας που ουσιαστικά δεν υπάρχει στη φύση και στην οποία δεν είναι δυνατόν να αποκτηθεί φυσική ανοσία», ο Πρόεδρος της Ομάδας Δράσης των Ρεπουμπλικανών για τους Φυσικούς Πόρους και τον Πληθυσμό, ο George Bushο πρεσβύτερος, τόνισε την άμεση ανάγκη ανάληψης δράσης για τον έλεγχο του πληθυσμού ώστε να αντιμετωπιστεί η “αυξανόμενη κρίση στον Τρίτο Κόσμο”..

Ο προγραμματισμός της επιδημίας του AIDS

Το 1972, υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, πραγματοποιήθηκε πρόγραμμα μαζικών εμβολιασμών του Αφρικανικού πληθυσμού κατά της ευλογιάς. Το συγκεκριμένο εμβόλιο μόλυνε με AIDSεκατομμύρια φτωχούς Αφρικανούς, με τους αριθμούς των μολύνσεων να αυξάνονται ραγδαία. Το συγκεκριμένο γεγονός «προβλημάτισε» τους ελίτ, όπως τον GHW Bush, τους Rockefellers, την Λέσχη της Ρώμης και τα Μέλη της Λέσχης Bilderberg από το 1969, και άδραξαν την ευκαιρία με την σκόπιμη πρόσθεση του ιού HIV στο εμβόλιο κατά της ηπατίτιδας Β.

Οι μελέτες που αφορούν τα εμβόλια κατά της ηπατίτιδας B είναι άκρως απόρρητες, βρισκόμενες υπό τον έλεγχο του Υπουργείου Δικαιοσύνης στηνWashington όπου κανένας δεν μπορεί να αποκτήσει πρόσβαση.

ΠΗΓΗ: πενταπόσταγμα