Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

Για τον μπαρμπα – Βαγγέλη…
Νιώθω την ανάγκη να γράψω λίγα λόγια για τον μπαρμπα - Βαγγέλη, τον τελευταίο από τα πρωτοξάδελφα της μάνας μου, που είχε απομείνει εκεί στη γειτονιά του χωριού μου, τα Βλαχέικα...
Τι κι αν οι συνθήκες της ζωής τον οδήγησαν, όπως και τους περισσότερους άλλωστε χωριανούς, να πάρει το δρόμο της ξενιτιάς, είτε στην Αθήνα βρισκόταν, είτε στα Τρίκαλα, η ψυχή του μπαρμπα – Βαγγέλη στον τόπο του τριγύρναγε, εκεί στ΄ αγαπημένο του χωριό όπου γεννήθηκε, ανδρώθηκε, έκανε οικογένεια και ανάστησε τα παιδιά του...
Ψυχή ακούραστη, γεμάτη ζωντάνια και διάθεση για δημιουργία μέχρι και ένα χρόνο προτού φύγει από κοντά μας...
Έζησε και πέρασε χρόνια δύσκολα, χρόνια όμως που τον γέμισαν εμπειρίες και τον πλούτισαν σε συναισθήματα. Γνώρισε και συνάντησε στη ζωή του κόσμο πολύ. Δεν ήταν από τα άτομα που στεκόταν σε ένα απλό χαιρετισμό ή μια τυπική γνωριμία, αλλά ρώταγε να μάθει τον άλλο, για τη ζωή του, για τις πίκρες και τις χαρές του, να τον νιώσει άνθρωπο δικό του, φίλο του, συγγενή του...
Έφυγε κουρασμένος. Κουρασμένος και λίγο πικραμένος. Είχε κοντά του όμως όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα, τη θεια - Ελένη, τους γιους του, τα κορίτσια του, τους γαμπρούς του, τα εγγόνια και το δισέγγονό του. Πρόσωπα για τα οποία αγωνίστηκε στη ζωή του και καμάρωνε γεμάτος περηφάνια όποτε μιλούσε γι΄ αυτά.
Ο μπαρμπα - Βαγγέλης ήταν άλλο ένα πρόσωπο που η μορφή του "γέμιζε" την πλατεία του χωριού μας και μάλιστα ήταν ο πρώτος άνθρωπος που θ΄ αντίκρυζε κάποιος πατώντας το πόδι του εκεί στην πλατεία. Άλλη μια μορφή που θα μας λείψει, όπως και τόσοι άλλοι που έφυγαν πριν απ΄ αυτόν και που θα τον θυμόμαστε με χαμόγελο και αγάπη. Γιατί όλες αυτές οι μορφές με τον αγώνα τους για να ζήσουν και να δημιουργήσουν και με τις αξίες τους στην οικογένεια και στον τόπο τους, ήταν για μας το λαμπρό παράδειγμα όταν παίρναμε το δρόμο της δικιάς μας ζωής...
Με το φευγιό αυτών των ανθρώπων φτωχαίνει το χωριό μας, φτωχαίνουμε και μεις οι ίδιοι
Αθανάσιος Στεργίου Λιάπης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου