Η Μάννα μου

του Λευτέρη Αθ. Αναστασίου

                                                                                                    Μάννα μου

Στο μαύρο σου μαντήλι τυλίξαμε

της απαντοχής μας τις στράτες – φλάμπουρο

επιστροφής στην Ιθάκη του δικού μας νόστου…

στην αγκαλιά σου ζεστάναμε

την παγερή νύχτα της λήθης-τον άληκτο όρκο

για να μη σβήσει στην άβυσσο η φλόγα

που πυρώνει στη στέγη της Ιερής μας Εστίας,

το ιδεολογικό μας εωθινό…                                                      Μάννα μου

Στην ολόφεγγη ματιά σου – μια απέραντη θάλασσα –

λιώσαμε τους πάγους της αδικίας

και τα κρούσταλλα του μίσους…

Στον κρυφό στεναγμό σου, πλέξαμε

τη μουσική της κοινωνικής μας μπαλάντας

πένθιμο και ηρωικό άσμα στο βιγλάτορά μας

της Λευτεριάς…

η αγωνία σου δωρικός κίονας στις προσδοκίες μας

Παιδιά εμείς με πολλά όνειρα –

το χαμόγελό σου – ομηρικό πικροχαμόγελο

και Τζουμερκιώτικο μοιρολόγι –

μνήμη δικαίου και δικαίωσης…                                                       Μάννα μου

Το σκαρί της γενιάς σου

δεν βούλιαξε σε όποια θύελλα…

Πήρα μια δέσμη φωτός από τα μάτια του Κύρη μας

και στόλισα τον πόνο μου με κυκλάμινα…

Έγειρα στην αγκαλιά σου κι έγινα πιο άνθρωπος

Μάννα μου Σταύρωσή μας και Ανάσταση μαζί…

Μάννα μου στο θυροστόμι του σπιτιού μας,

Της Ιερής Φάτνης

Η αγκαλιά σου – πλατυτέρα του Κόσμου όλου…

                                                                                                                                                                                                           Μαμά μου

Η μορφή σου σκαλισμένη από ακοίμητες μνήμες

οι μόνες που φιλτράρουν την αίσθησή μας –

αυτές που σκιαγραφούν ένα πίνακα ζωής

και αποτυπώνουν μια στάλα καυτή, γήινη θλίψη.

Θλίψη απέραντη μα θλίψη άμωμη.

                                                                                                    Μαμά 

Θα ζεις πάντα δίπλα μας να μας θυμίζεις

το λυρικό, ελεγειακό ήχο του θρήνου

και να μας καλείς εκεί

που ανταμώνουν τα παιδιά όλου του Κόσμου

με το αθώο χαμόγελο στα χείλη…

                                                                                                   Μαμά 

κουβαλώντας χειμωνανθούς του Φλεβάρη

για το ταξίδι σου ανατολικά της Εδέμ,

πέρα από τους Κιμμέριους Τόπους,

όπου οι έγνοιες είναι πικρές

και η μοναξιά στυφή στου ουρανού το χειμώνα,

βάζω προσκεφάλι μου τον αγώνα σου

και σκέπη μου τη Στοργή σου… 

                                                                                                                                                                                                         Μαμά μου

Έσβησες με το χάραγμα της αυγής

με το άγγιγμα της πρώτης ηλιαχτίδας

σαν τα χαμόγελα που γενναιόδωρα μας χάριζες.

Έγινες ένα με τα’ άστρα…Ψάξε…

Εκεί θα βρεις όλους τους δικούς μας…Παλαιούς και Νέους…

Το Σιούλα, τον Ηλία, τον Αλέκο…της Λευτεριάς τους ήρωες

στόλισέ τους με στεφάνια δάφνης…

                                                                                                  Μαμά 

Έξω από τα καθημέρια σχήματα

νά’ρχεσαι συχνά στον ύπνο μου

να μ’ αγγίζεις με το Ιερό σου ρίγος

αυτό από τους κήπους της Α – θανασίας

για να χορταίνω θρήνους και κλάμα…

Καλό σου ταξίδι….

                                                                        Ο Λευτέρης Σου