Εκατό χρόνια από το θάνατο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη…

«…ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως δε κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ΄ έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη…»

                 (Από τον “Λαμπριάτικο ψάλτη” του)

Εκατό χρόνια μετά το θάνατό του 

(11 Γενάρη 1911),

ο Σκιαθίτης “κοσμοκαλόγερος”, ο “άγιος” των Ελληνικών Γραμμάτων,

εξακολουθεί να μας μαγεύει με το τρίπτυχο των πηγών της έμπνευσής του,

όπως ο ίδιος τόσο σεμνά, επιγραμματικά και εξομολογητικά είχε διακηρύξει.

Και σήμερα ακόμα, σε τόσο αντιπνευματικές, υλιστικές και απάνθρωπες εποχές,

το έργο του Παπαδιαμάντη εξακολουθεί να συγκινεί και να μαγεύει τις καρδιές,

τις συνειδήσεις και τα αισθήματά μας. Κι αυτό γιατί, παρόλο που έζησε μοναχικός, αντικοινωνικός κι απόμακρος, είχε βρει τον τρόπο να μας μιλάει με απλότητα,

με ειλικρίνεια και με πειστικό, διαβρωτικό λόγο

για όσα έχει χάσει κι έχει αποστερηθεί ο σύγχρονος άνθρωπος.

1. Τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του, που ξεχάστηκαν

κι έτσι ξεραίνεται η ψυχή του χωρίς ρίζες.

2. Τη βαθιά πίστη και λατρεία στο Θεό,

που παραμένει το μόνο σταθερό κι ακλόνητο στήριγμά του.

3. Την ομορφιά της φύσης και τη λάμψη της ψυχής

των αγνών και γνήσιων ανθρώπων της υπαίθρου.