Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Ευάγγελος Γεωργίου Βλάχος...

   Μέσα σε συγκίνηση και βαθιά θλίψη, το Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου στο νεκροταφείο Ζωγράφου, πλήθος κόσμου συνόδεψε τον Λαφινιώτη Βαγγέλη Γεωργίου Βλάχο (Χελιδόνα) στην τελευταία του κατοικία.  Ο διατελέσας και κοινοτικός σύμβουλος στην πρώην Κοινότητα Νεράιδας έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 73 χρόνων. Το νεκρό αποχαιρέτησε ο πρόεδρος του Συλλόγου Λαφινιωτών Αθανάσιος Στεργίου Λιάπης.

  « …Μαύρο το πέπλο που σκέπασε τις καρδιές μας για το χαμό του συγχωριανού, του συγγενή, του πατριώτη, του φίλου Βαγγέλη.
   Όλοι μας ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο και σε μια σκοτεινή άβυσσο καταλήγουμε. Το μεσοδιάστημα το φωτεινό το λέμε ζωή. Ένα ταξίδι είναι η ζωή, που καθημερινά κάθε άνθρωπος προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα όποια προβλήματά της με όσες δυνάμεις έχει. Με τα επίγεια όπλα του όμως δε μπορεί να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που βρίσκει μπροστά του και υποκύπτει τελικά στον σκοπό της ζωής που είναι ο θάνατος. Έτσι και ο αγαπητός Βαγγέλης, που τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρήθηκε και πάλεψε πολύ, μη μπορώντας ν΄ αντιμετωπίσει άλλο το δυσκολότερο εμπόδιο, υπέκυψε, υπακούοντας στους νόμους της φύσης και της ζωής.
   Υπήρξε άνθρωπος συνεπέστατος στις οικογενειακές του υποχρεώσεις, ανταποκρινόμενος στις πολύπλευρες απαιτήσεις της ζωής. Σα συγχωριανός, αλλά και ως μέλος της κοινωνίας μας, ήταν αγαπητός, πολύ φιλόξενος, γελαστός, πάντα καλόκαρδος και πάντα καλός συγγενής και αγνός φίλος.
   Κάπου διάβασα «ότι παύουμε να μισούμε έναν άνθρωπο όταν πεθάνει, γιατί δεν υπάρχει πια για να μας κάνει κακό». Κι ίσως είναι αλήθεια αυτό, γιατί όταν φεύγει κάποιος από τη ζωή, κανείς δε λέει κάτι πικρό ή άσχημο γι΄ αυτόν, ακόμα κι αν θεωρείται εχθρός του. Εκείνη τη στιγμή γίνεται ο καλύτερος φίλος του…Δεν μπορώ να γνωρίζω αν κάποιος κάκιωσε ή μίσησε το Βαγγέλη όσο ζούσε. Ξέρω όμως με σιγουριά, ότι σήμερα το πένθος για το χαμό του είναι γενικό. Γιατί, ένας – ένας από τους παλιούς συγχωριανούς μας φεύγει και μας καταλαμβάνει θλίψη, ειδικά εμάς τους νεώτερους, αφού όχι μόνο αναλογιζόμαστε αλλά και διαπιστώνουμε, πόσος ψυχικός Πλούτος και πόση σοφία της Ζωής χάνεται. Μονάχα η μνήμη καλύπτει τα κενά του τέλους της ζωής. Επειδή τέτοιοι άνθρωποι, αυτές οι μορφές του χωριού, οι παλιοί του χωριού όπως τους λέω εγώ (ένας από αυτούς και ο εκλιπών), απ΄ όπου κι αν πέρασαν, είτε στη μικρή κοινωνία του χωριού μας, είτε σε κάποια μεγαλούπολη, δίδαξαν ανθρωπιά και πρόσφεραν έργο με μοναδικά εφόδια την καλή τους καρδιά και την εργατικότητά τους.
   Αλοίμονο όμως. Ή καλός είναι κανείς ή πλούσιος ή ωφέλιμος, τα πάντα παραγνωρίζονται από την αδυσώπητη μοίρα του θανάτου. Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης. Επέρχεται ο θάνατος, τα πάντα αφανίζει. Ο Βαγγέλης ανήκει πια στην ιστορία. Έπαψε να είναι τούτου του κόσμου. Με σκυφτό το κεφάλι και μ΄ ένα αληθινό αναστεναγμό και με τα λόγια «πάει κι ο Βαγγέλης», θα απομακρυνθούμε σε λίγο όλοι μας μακριά από τα φρεσκοσκαμένα χώματα της τελευταίας του κατοικίας. Η μορφή του όμως θα στέκει μπροστά στη φαντασία μας και η μνήμη του θα παραμείνει, ώσπου και μεις να κάνουμε το ίδιο ταξίδι…
   Με βαθιά λύπη και κομματιασμένη την καρδιά, τόσο προσωπικά όσο και εκπροσωπώντας το Σύλλογο του χωριού μας, στον οποίο ο εκλιπών ήταν κοντά από την ίδρυσή του και συμμετείχε ενεργά σ΄ όλες του τις εκδηλώσεις όλα αυτά τα χρόνια που λειτουργεί, εκφράζω τα συλληπητήριά μου στην αγαπημένη του Νίκη και στους λεβέντες γιους του Γιώργο και Χρήστο. Χρειάζεται θάρρος και πίστη τις στιγμές τούτες που έχει φωλιάσει πόνος και θλίψη στην ψυχή τους. Ας είναι όμως παρηγοριά τους η σκέψη πως όλοι μας είμαστε αδύναμοι και γυμνοί μπροστά στο θεϊκό κάλεσμα το αιώνιο.
   Ελαφρύ, πιο ελαφρύ και από το πούπουλο, ας είναι το χώμα που θα τον σκεπάσει…Αιωνία του η μνήμη».  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου