Χριστούγεννα - Τότε και σήμερα...

Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα στο χωριό. Θάμουν δε θάμουν πέντε χρονών τότε, δεν είχα έρθει ακόμα στην Αθήνα και περιμέναμε πως και πως αυτές τις γιορτινές μέρες.

Θυμάμαι εκείνα τα Χριστούγεννα. Τότε που οι παιδικές μας ψυχές ήταν αγνές και πιστεύαμε τα παραμύθια. Τότε που βγαίναμε να πούμε τα κάλαντα και μαζευόμαστε μετά όλα τα πιτσιρίκια να δούμε ποιος μάζεψε τις περισσότερες "κοκόσιες" (καρύδια). Τότε που περιμέναμε να σφαχτεί το γουρούνι για να γευτούμε τις πεντανόστιμες "τσιγαρίδες" και κρεμόμαστε πάνω από τη γάστρα μέχρι να ψηθεί τ΄ αφράτο Χριστόψωμο. Τότε που στολίζαμε την κορφάδα του έλατου που είχε κόψει κάποιος μεγάλος και την είχε φέρει στο σπίτι, με χρωματιστά καραμελλοχαρτάκια και στεκόμαστε την παραμονή στο παραθύρι για να δούμε το αστέρι των Μάγων στον ουρανό. Τότε που γυρίζαμε στα σπίτια όσων γιόρταζαν για να κεραστούμε ένα λουκουμάκι ή κανά δυο καραμελλίτσες. Τότε που μας σήκωνε η μάνα τ΄ άγρια χαράματα και μέσα στο χιόνι πηγαίναμε στην εκκλησία, προσπαθώντας μέσα στο βουητό τ΄ αγέρα ν΄ ακούσουμε το "ωσαννά εν τοις υψίστοις".

Τότε που ο κόσμος ήταν πάντα όμορφος στα παιδικά μας μάτια και περιμέναμε να δούμε τον πατέρα να προβάλλει στην πόρτα του σπιτιού, ερχόμενος από την ξενιτιά (έτσι αποκαλούσαμε την Αθήνα) και τρέχαμε στην αγκαλιά του να πάρουμε ένα γλυκό, μια σοκολάτα, ένα δωράκι, να χαρούμε τον ερχομό του.

Τότε που χαιρόμαστε και αισθανόμαστε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, με όλη την οικογένεια μαζεμένη κι απολαμβάναμε το κρέας (που δεν ήταν καθημερινό), τις πίτες και το μυρωδάτο Χριστόψωμο.

Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα στο χωριό, τόσο μακρινά από το σήμερα. Τόσο διαφορετικά που φαντάζουν σαν όμορφο, μαγευτικό παραμύθι...