Στ΄ αγαπημένο μου χωριό....

Τι να τα κάνω τα καλά
που έχω στην Αθήνα
μπροστά στις τόσες ομορφιές
που ΄χεις εσύ Λαφίνα?

Μικρός μια μέρα έφυγα
 να πάω στα μαύρα ξένα
αλλά ποτέ δεν ξέχασα 
Λαφίνα μου εσένα....


Σε σένα δε γεννήθηκα
μια Τρίτη μεσημέρι
μια παγωμένη Άνοιξη
που φύσαγε τ΄ αγέρι?


Τα πρώτα μου τα κλάματα
ακούστηκαν σε σένα
σιμά στο τζάκι στη φωτιά
που έγινε η γέννα...


Τον γαλανό σου ουρανό
ψηλά στα Ελατάκια
δεν πρωτοαντίκρυσαν
τα δυο μου τα ματάκια?


Εσύ δε με πρωτάκουσες
που φώναξα μαμά μου
και στη δικιά σου εκκλησιά
δεν πήρα τ΄ όνομά μου?


Στα χώματά σου έκανα
τα πρώτα βήματά μου
και στο σχολειό σου έμαθα
τα πρώτα γράμματά μου...


Πως να ξεχάσω όλα αυτά
πως να ξεχάσω εσένα
Λαφίνα μου μοναδική
γιατί ζω τώρα στα ξένα?


Θα ήμουνα αχάριστος
να μην σε αγαπάω
και λίγες μέρες τη χρονιά
κοντά σου μην περνάω...


Για την αγάπη μου αυτή
συνέχεια θα γράφω
και τις περίσσιες σου ομορφιές
πάντα θα περιγράφω...